داشت كه به روش‌هاى عملى به مبارزه با پيامبر صلى الله عليه و آله و مسلمانان دست زدند و بر اين اساس مسلمانان را تحريم كردند. آنان را در مكانى به نام «شعب ابى طالب عليه السلام محبوس كردند و هرگونه رفت و آمد و خريد و فروش را با آنان ممنوع كردند.

مسلمانان صبور و ثابت قدم سه سال تمام در آن درّه خشك و بى‌آب و علف ماندند و با تمامى مشكلات ساختند و گرسنه و تشنه پايدارى كردند. [1] محلّى كه اكنون على رغم سرسبز بودنش انسان طاقت خواندن يك فاتحه را بر سر قبر ابوطالب عليه السلام ندارد! ولى آن مسلمانان عزيز در آن جا ماندند و پايدارى كردند و حتّى بعضى از آنان در همان جا جان باختند؛ ولى تسليم دشمن نشدند. سرانجام با تحريك عواطف مردم مكّه بتدريج برقرارى ارتباط با مسلمانان و داد و ستد با آنان از سر گرفته شد و پس از سه سال، محاصره مسلمانان در شعب ابى طالب شكسته شد و اين شيوه عملى مبارزه با اسلام و مسلمانان نيز بى اثر و بى‌حاصل درآمد.

چهارم- نفشه سوء قصد به جان پيامبر صلى الله عليه و آله‌

كافران از يك سو در مبارزه با پيامبر صلى الله عليه و آله و مسلمانان خود را ناكام يافتند و از سوى ديگر شاهد رشد و گسترش سريع اسلام و روى آوردن مردم به اين دين تازه و روى گرداندن آنان از بُتان بودند؛ بدين سبب به اقدامات تازه، جدّى و خطرناك روى آوردند و اين بار شخص پيامبر خدا صلى الله عليه و آله را هدف قرار دادند. سران قريش و مكّه سه راه حل را چاره‌ساز يافتند:

[1]- اسلامى كه به اين راحتى در دست ما و شماست با اين رنج‌ها و مشقّت‌ها و مرارت‌ها وشهادت‌ها به دست آمده است؛ بنابراين بر ما واجب است كه با تمام سعى و كوشش با زبان و عمل حافظ اين دين مقدّس باشيم.