رود و مثل كافر و مشرك، مثل برده گنگِ فاقد اختيار و ... است.

آيا مؤمن و مشرك مساوى هستند؟ بى‌شك احدى عدم مساوات اين دو را انكار نكرده است.

پيام آيه: شرك و بت‌پرستى در قرن بيستم.

برخى تصوّر مى‌كنند كه دوران شرك و بت‌پرستى گذشته است و ديگر مشرك و بت‌پرستى وجود ندارد، در حالى كه چنين نيست؛ اكنون نيز مشرك و بت‌پرست وجود دارد؛ زيرا شرك، اين بلاى خانمان‌سوز، شاخه‌هاى فراوان و اقسام مختلفى دارد.

از اين رو، قرآن مجيد مى‌فرمايد: «وَ ما يُؤْمِنُ اكْثَرُهُمْ بِاللَّهِ الَّا وَ هُمْ مُشْرِكُونَ؛ و بيشتر آنها كه مدّعى ايمان به خدا هستند، مشركند» [1].

آرى؛ اكثر كسانى‌كه از ايمان سخن مى‌گويند، رگه‌هايى از شرك در اعتقادات آنها يافت مى شود.

كسى كه ثروتى مى‌اندوزد و سرمايه بزرگى براى خود تهيّه مى‌كند، هنگامى كه به او گفته مى‌شود: تمام اين ثروت از آن تو نيست؛ زيرا تو امانتدار اين مال هستى، پس بنا بر نصّ قرآن نصيب مستمندان را بپرداز. «وَ انْفِقُوا مِمَّا جَعَلَكُمْ مُسْتَخْلِفينَ‌

[1]- سوره يوسف، آيه 106. در ذيل اين آيه شريفه روايت زيبايى از امام باقر- عليه السلام- وارد شده است. آن حضرت در اين روايت مى‌فرمايند: «شركى كه در اين آيه به آن اشاره شده است، مثل اين است كه شخصى بگويد: «اگر فلان كس نبود، من نابود مى‌شدم» يا بگويد: «اگر فلانى به دادم نمى‌رسيد، فلان مصيبت و گرفتارى دامن‌گيرم مى‌شد» يا بگويد: «اگر فلان كس نبود، خانواده‌ام را از دست مى‌دادم»؛ چون چنين اشخاصى براى خداوند در روزى دادن و دفاع و نگهدارى بندگان در ملك و حكومت او شريك قرار داده است. به ميزان الحكمه، باب 1992، حديث 9308 رجوع كنيد.