نمى‌رسد، بلكه انرژى از ذات خود خورشيد مى‌جوشد.

حال، با اينكه خورشيد يك مخلوق خدا است، اما منبع انرژى است و لازم نيست از جاى ديگرى انرژى او تأمين شود (با اين مثال) روشن مى‌شود كه خداوند متعال نيز ازلى و ابدى است و نيازى نيست كه آفريننده‌اى داشته باشد و يا قدرت او از جايى تأمين شود.

در نتيجه بنابر تفسير دوم آيه شريفه جزء «امثال القرآن» محسوب مى‌گردد.

ارتباط آيه مَثَل با آيات قبل‌

در آيات قبل، يعنى آيات (57 و 58 و 59)، سخن از يكى از عادات و عقايد زشت اعراب جاهلى- كه زنده به گور كردن دختران است- به ميان رفته است.

در آيه (58 و 59) آمده است: «وَ اذا بُشِّرَ احَدُهُمْ بِالْانْثى ظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَدّاً وَ هُوَ كَظيمٌ يَتَوارى مِنَ الْقَوْمِ مِنْ سُوءِ ما بُشِّرَ بِهِ ايُمْسِكُهُ عَلى هُونٍ امْ يَدُسُّهُ فِى التُّرابِ أَلاسآءَ ما يَحْكُمُونَ»؛ در حالى كه هرگاه به يكى از آنها بشارت دهند دختر نصيب تو شده است، صورتش [از فرط ناراحتى‌] سياه مى‌شود؛ و به شدّت خشمگين مى‌گردد. به خاطر بشارت بدى كه به او داده شده از قوم و قبيله خود متوارى مى‌گردد؛ [و نمى‌داند] آيا او را با قبول ننگ نگهدارد، يا در خاك پنهانش كند؟! آگاه باشيد كه بد حكم مى‌كنند!.

با استفاده از دو آيه فوق درمى‌يابيم كه عرب جاهلى از اينكه خداوند به آنها دخترى عطا مى‌كرد به شدّت ناراحت مى‌شدند. و اين عمل براى همگان جاى بسى سؤال دارد.

چرا عرب جاهليّت دختران خود را مى‌كشت؟

مطالعات نشان مى‌دهد كه منشأ امر فوق يكى از دو علّت زير است: