خداوند به وسيله بادهاى رحمت، هواهاى آلوده شهرها را خارج مى‌كند و به جاى آن هواى سالم و تميز مى‌آورد و اين امر خود در بهبود هوا تأثير بسزايى دارد.

ب: شاخه‌هاى سر به فلك كشيده از نور خورشيد بهتر استفاده مى‌كند. نور آفتاب سبب مى‌شود كه عمليّات تنفّس درختان و كربن‌گيرى و آزاد كردن اكسيژن بهتر انجام گردد؛ به همين جهت فضاى باغ در روزها فرح‌بخش و در شبها هوا سنگين و براى مدّت زياد غير قابل تحمّل است.

ج: شاخه‌هاى رو به بالااز گرد و غبار و آلودگى‌هاى زمين- كه با عدم رعايت برخى از اصول بهداشتى توسّط انسان‌ها ايجاد مى‌شود- در امان هستند و اين آلودگى‌ها كمتر به چنين درختانى سرايت مى‌كند.

نكته مهم خداشناسى‌

يكى از درس‌هاى خداشناسى كه شاخه‌هاى درختان به ما مى‌آموزد اين است كه: جاذبه زمين آب را در دل زمين فرو مى‌برد و اين جذب ادامه دارد تا جايى كه قشر زمين نفوذناپذير مى‌باشد و اين يك قانون كلّى است. ولى شگفتى درباره آب مورد نياز درختان است كه از جذب آب به اعماق زمين جلوگيرى مى‌كند و آن را از طريق ريشه‌هاى درختان به سمت خلاف جاذبه زمين و به سوى شاخه‌هاى سر به فلك كشيده هدايت مى‌كند و به آخرين شاخه‌ها و برگ‌ها مى‌رساند! اين عمل خود، حكايت از قدرت الهى دارد كه روزانه در يك جنگل پر از درخت بى آنكه همانند پمپ سر و صدايى ايجاد كند، هزاران تُن آب را در مسير مخالف قانون جاذبه به سوى آسمان هدايت مى‌كند.

آيا جز قدرت بى‌پايان خداوندِ عالِم قادر، كسى توانايى چنين كارى را دارد؟!

در نتيجه سومين ويژگى اين درخت- كه كلمه طيّبه بدان تشبيه شده است-