شود، بلكه اسم اعظم حالت و صفت خاصّى است كه بايد در درون انسان ايجاد شود و آن، پاك كردن خانه دل است. [1]

وقتى قلبى كانون بت‌هاست؛ بت مال، بت مقام، بت شهرت، بت زن و فرزند و مانند آن؛ و از درون اين بت‌خانه دعا صورت گيرد، روشن است كه اين دعا مستجاب نمى‌شود. نخست بايد همچون ابراهيم و على بت‌شكن برخيزيم و تمام اين بت‌ها را از خانه دل بيرون كنيم. آن‌گاه با هر يك از نام‌هاى خدا كه او را بخوانيم، دعايمان مستجاب خواهد شد.

با توجه به شرايط چهارگانه دعا، آيا ما اين شرايط را فراهم كرده‌ايم؟ آيا غذاى پاك، قلب خالى از اغيار، صفا و اخلاص نيّت و معرفت و شناخت خداوند را تحصيل كرده‌ايم؟

اگر فاقد اين شرايط هستيم، بايد در راه تحصيل آن بكوشيم. مخصوصاً، در ماه مبارك رمضان- كه ماه رحمت و لطف الهى است و روح انسان آمادگى بيشترى دارد- فرصت بسيار مناسبى براى دعا و تحصيل شرايط وجود دارد.

اجابت برخى از دعاها به مصلحت انسان نيست!

اگرچه ما موظّف به دعا هستيم و بايد نسبت به اجابت آن هم اميدوار باشيم؛ ولى بايد توجّه داشت كه برخى اوقات اجابت بعضى از دعاها به مصلحت انسان نيست، گاهى از اوقات انسان خيال مى‌كند كه سعادت او در اجابت دعاست، در حالى كه خداوند از روى آگاهى مى‌داند كه شقاوت و هلاكت و نابودى او در آن است، اينجاست كه چنين دعاهايى اجابت نمى‌شود.

در اين زمينه، داستان عبرت‌آميز و تكان‌دهنده ثعلبه انصارى كه با اصرار

[1]- توضيح بيشتر پيرامون‌ «اسم اعظم» را در تفسير نمونه، جلد 7، صفحه 30 و جلد 23، صفحه 310 و جلد 15، صفحه 470، مطالعه فرمائيد.