گروه از مسلمانان تفرقه‌اى ايجاد شود، در برابر هم صف آرايى مى‌كنند و نيرويى را كه بايد در نابودى دشمن مشترك به كار گيرند، صرف نابودى همديگر مى‌كنند و به جاى آن كه دشمن آسيب زده شود، هر دو گروه از اين اختلاف آسيب مى‌بينند؛ همانگونه كه اين اصل در تمام اختلافات حاكم است و ثمره شوم اختلاف، دامنگير هر دو گروه مى شود!

«ارْصاداً لِمَنْ حارَبَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ مِنْ قَبْلُ»؛ چهارمين هدف، آماده كردن پايگاهى مستحكم در قلب كشور اسلامى، براى يكى از دشمنان اسلام بود كه دشمنى او با خدا و رسول خدا صلى الله عليه و آله سابقه‌اى ديرينه داشت.

ابو عامر نصرانى، دشمن كينه توز اسلام‌

شخصى مسيحى به نام ابوعامر نصرانى- كه بشارت ظهور پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله را در كتاب آسمانى خويش خوانده بود- به مدينه آمد و منتظر ظهور اسلام شد. در اين مدّت او براى خود مريدان و طرفدارانى پيدا كرد. با ظهور اسلام او به دين اسلام گرويد؛ ولى با گذشت زمان تمام پيروان و طرفداران و مريدان خود را از دست داد و نسبت به پيامبر صلى الله عليه و آله حسادت ورزيد؛ آتش حسادت در او شعله‌ور گشت تا جايى كه او يكى از آتش افروزان جنگ احد گرديد. به همين جهت، پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله او را فاسق خواند و همين امر سبب شد كه او نتواند در مدينه ماندگار شود. به ناچار به پادشاه روم پناهنده شد و او را از آينده درخشان اسلام و خطرى كه براى روم خواهد داشت مطّلع ساخت و اسلام را براى ابر قدرت روم خطرى جدّى دانست بدين جهت، دولت روم را نسبت به جنگ عليه مسلمانان تشويق نمود در پى اين تقاضا پادشاه روم نيز قول مساعدت داد.

منافقان مدينه با «ابوعامر» بى ارتباط نبودند؛ ابوعامر براى منافقان مدينه نامه‌اى نوشت و از آنها خواست كه پايگاهى براى او در مدينه بنا كنند تا به مدينه‌