20: تعادل در كسب دنيا

قال عليه السلام: «تَفرَّغوا مِنْ هُمومِ الدُّنيا ما اسْتَطَعْتُم فانَّهُ مَنْ أَقْبَلَ عَلَى اللَّهِ تعالى بِقَلْبِه جَعَلَ اللَّهُ قُلوبَ الْعِبادِ مُنْقادَةً الَيْهِ بِالْوُدِّ وَ الرَّحْمَةِ، وَ كانَ الله الَيْهِ بِكُلِّ خَيْرٍ أَسْرَعُ». [1]

از احاديث است كه: «هرچه مى‌توانيد از سرگرميهاى دنيا خود را رها كنيد، پس به درستى كه هركس با قلبش متوجّه خدا شود، خداوند محبّت و رحمت مردم را متوجّه او مى‌كند و خداوند سريع‌تر از هر چيزى به او خير مى‌رساند».

مخاطب اين حديث كسانى هستند كه وقتى به آنها گفته مى‌شود كه چرا در انجام وظايف الهى كوتاهى مى‌كنيد و عبادت را خوب انجام نمى‌دهيد، و چرا به كار آخرت نمى‌پردازيد و فقط غرق در دنيا هستيد؟ در پاسخ مى‌گويند: چه كار كنيم، گرفتاريم، از كسب و كار مى‌مانيم.

هموم دنيا در اين حديث به معناى غم و غصّه نيست، بلكه به معناى آن چيزى است كه انسان را مشغول مى‌كند؛ بنابراين معناى روايت اين است كه تا آنجا كه مى‌توانيد از فكرهاى دنيوى فراغت پيدا كنيد و خيال نكنيد كه اگر سراغ آخرت برويد از دنيا باز مى‌مانيد، چرا كه: اوّلًا، خداوند به «وُدّ و رحمت» قلوب بندگان را

[1] بحارالانوار، ج 77، ص 166.