گفت چرا سالم هستيم بلكه بايد پرسيد چرا مريض مى‌شويم، وقتى علت بيمارى از بين برود، سلامتى حاصل مى‌شود.

يكى از علت‌هاى تفرقه، عدم ارتباط با همديگر است، وقتى با يكديگر در ارتباط نباشيم، و نسبت به هم شناخت نداشته باشيم حاضر نيستيم با يكديگر همكارى كنيم.

در ميان اهل سنّت تبليغ زيادى مى‌شود كه شيعه اين قرآن مرسوم را قبول ندارد و قرآن ديگرى دارد، اگر بيايند و قرآنهاى موجود در مساجد و تفسيرهاى ما را ببينند اين بدبينى برطرف مى‌شود.

يكى ديگر از علل تفرقه، آلت دست دشمنان شدن است، چرا كه اين دشمن است كه فعّاليّت كرده و وهّابيها و سنّى‌ها را در مقابل شيعه قرار داده است. براى از بين بردن اين توطئه بايد ارتباط زيادى بين شيعه و سنى برقرار شود تا منطق ما را بشنوند و از دور قضاوت نكنند. خداوند مى‌فرمايد: « «وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعاً وَلَا تَفَرَّقُوا»؛ و همگى به ريسمان خدا (قرآن و اسلام و هرگونه وسيله وحدت) چنگ زنيد و پراكنده نشويد». [1]

اين آيه مسأله اتّحاد و مبارزه با هرگونه تفرقه را مطرح مى‌كند كه از اهمّيت فوق العاده‌اى برخوردار است. در احاديثى كه از پيامبراكرم صلى الله عليه و آله و پيشوايان بزرگ اسلام به ما رسيده است بر لزوم و اهمّيت اين موضوع با تعابير مختلفى اشاره شده است:

پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد:

«المُؤْمِنُ لِلْمُؤمِنِ كالبُنْيانِ يَشُدُّ بَعضُه بَعْضاً

؛ افراد با ايمان نسبت به يكديگر همانند اجزاى يك ساختمانند كه هر جزئى از آن، جزء ديگر را محكم نگاه مى‌دارد».

و نيز فرمود:

«المُؤْمِنونَ كالنَّفْسِ الواحِدَة

؛ مؤمنان همچون يك روحند».

و در جاى ديگر مى‌فرمايد: «مثل افراد با ايمان در دوستى و نيكى به يكديگر

[1] آل عمران، آيه 103.