15: استفاده از موقعيّت «وحدت»

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه و آله: «انَّ المُؤْمِنَ يَأْخُذُ بِأدَبِ اللَّهِ، اذا أَوْسَعَ اللَّهُ عَلَيْهِ اتَّسَعَ، وَاذا أَمْسَكَ عَنْهُ أَمْسَكَ». [1]

پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد: «مؤمن مؤدّب به ادب خداست، مى‌بيند خداوند با او چه رفتار مى‌كند، هر وقت نعمت بيشترى به او داد او هم وسعت بيشترى در كار خيرش مى‌دهد (چنان نيست كه بخيل در علم، مال و خدماتش باشد) و وقتى ندارد وظيفه‌اى هم ندارد».

مقصود روايت همان قسمت اوّل است كه وقتى خداوند سرمايه‌اى به او مى‌دهد كه شامل انواع سرمايه‌هاى مادّى ومعنوى مثل مقام، نفوذ اجتماعى، علم، قوه تفكر و ... مى‌شود، از آن سرمايه استفاده مى‌كند و هرچه عنايت خدا به او بيشتر شود او هم عنايتش به ديگران بيشتر مى‌شود.

حضرت استاد به تناسب روز درباره وحدت بحثى را ارائه دادند كه در ذيل آورده مى‌شود:

در مورد وحدت سه مطلب عمده قابل توجّه است:

[1] تحف العقول، حكمت 135.