35: عطاء به اندازه ظرفيّت‌

قال الكاظم عليه السلام: «وَاذا ارادَ اللَّهُ بِالذَّرَّةِ شَرّاً أَنْبَتَ لَها جَناحَيْنِ فَطارَتْ فَأَكَلَهَا الطَّيْرُ». [1]

امام كاظم عليه السلام مى‌فرمايد: «اگر خداوند بخواهد بلايى بر سر مورچه‌ها بياورد به آنها دو بال مى‌دهد تا پرواز كنند و طعمه پرندگان شوند».

در اين جمله نكته ظريفى نهفته شده است. گاهى انسان از نداشتن بعضى امكانات شكايت مى‌كند، در حالى‌كه حكمت خداوندى ايجاب كرده كه اين چنين باشد، و اگر اين چنين نبود و او برخوردار از آن امكانات مى‌شد چه بسا باعث نابودى او مى‌گرديد. مورچه در روى زمين آهسته راه مى‌رود و دشمنى هم ندارد، فكر مى‌كند كه اگر مى‌توانست پرواز كند به تمام آرزويش رسيده است، ولى خبر ندارد كه اگر اين بال و پر را مى‌داشت در آسمان طعمه پرندگان مى‌شد و بلاى جانش مى‌گشت.

انسان هميشه دل در گرو نداشته‌هاى خود دارد ولى اگر خوب دقت كند متوجه مى‌شود كه اگر او برخوردار از آن نعمتها بود نخواهد توانست به كمال مورد نظر خداوند نايل گردد. ما هميشه يك روى سكّه را نگاه مى‌كنيم و از آن طرف سكّه خبر

[1] تحف العقول، ص 642.