27: عفّت‌

قال على عليه السلام: «تَمامُ الْعَفافِ الرِّضا بِالْكَفافِ». [1]

حضرت على عليه السلام مى‌فرمايد: «كمال عفت اين است كه انسان به آنچه كه دارد راضى باشد».

عفّت در لغت به معناى خوددارى و امتناع است‌ [2] و در اصطلاح به معناى خوددارى از شهوت‌رانى حرام است.

راغب در مفردات مى‌گويد:

«العِفَّةُ حُصولُ حالَةٍ لِلنَّفْسِ تَمْتَنِعُ بِها عن غَلَبَةِ الشَّهْوَةِ، وَالمُتَعَفِّفُ، المُتَعاطِى لِذلِكَ بِضَرْبٍ مِنَ المُمارِسَةِ وَالقَهْرِ وَأصْلُه الاقْتِصارُ على تَناوُلِ الشَّى‌ءِ القَليلِ‌

؛ عفت، بوجود آمدن حالتى براى نفس انسان است كه او را از غلبه يافتن شهوت حفظ مى‌كند و عفيف كسى است كه اين حالت را بر اثر تمرين و تلاش بدست مى‌آورد و ريشه آن اكتفا كردن بر استفاده از امكانات كم است». [3]

در ميان علماى علم اخلاق معروف است كه اخلاق فضيلت ميانه و معتدلى است بين افراط و تفريط اخلاقى كه رذيله هستند. آنها براى اخلاق معتقد به چهار

[1] بحارالانوار، ج 74، ص 419.

[2] مجمع البحرين، مادّه «عفّت».

[3] مفردات راغب، شماره 339.