2: تقوا (2)

قال عليٌّ عليه السلام: «لا يَقِلُّ عَمَلٌ مَعَ التَّقْوى‌، وَ كَيْفَ يَقِلُّ ما يُتَقَبَّلُ؟». [1]

حضرت على عليه السلام مى‌فرمايد: «عملى كه همراه با تقوا باشد كم نمى‌شود (هرچند به نظر ناچيز آيد)؛ چگونه كم خواهد بود عملى كه مقبول درگاه خداست؟».

با تقوا كسى است كه به واجبات اهميّت بدهد و از محرّمات دورى كند، و تمام اعضاى او كليد داشته باشد؛ امّا نزد خواص، او كسى است كه بتواند همه كردارش را به ديگران عرضه كند.

بدون شك هر انسانى فطرتاً خواهان اين است كه با ارزش و پرافتخار باشد، و به همين دليل با تمام وجود براى كسب ارزشها تلاش مى‌كند، ولى معيار ارزش نزد فرهنگ‌هاى مختلف كاملًا متفاوت است و گاه ارزشهاى كاذب جاى ارزشهاى راستين را مى‌گيرد.

گروهى ارزش واقعى خويش را در انتساب به قبيله معروف و معتبرى مى‌دانند، به همين جهت براى تجليل مقام قبيله و طايفه خود تلاش زيادى مى‌كنند، تا خود را به وسيله انتساب به آن بزرگ جلوه دهند.

گروه ديگرى مال و ثروت، كاخ و قصر، خدم و حشم و مانند اين امور را نشانه‌

[1] نهج البلاغه، كلمات قصار، 95.