دهانى كه غذاى مشكوك و حرام وارد آن مى‌شود، دهانى كه گناهان بزرگى چون دروغ، تهمت و غيبت را مرتكب مى‌شود، دهانى كه دل دردمندان را مى‌شكند، دهانى كه پيوسته مسلمانان از شرّ آن در واهمه و عذاب هستند چگونه مى‌تواند محلّ تلفّظ آيات قرآن باشد؟ تلاوت قرآن بايد از دهانى پاك بگذرد و گرنه آب صاف در يك نهر آلوده، بالاخره آلوده خواهد شد. اگر قرآن از دهان ناپاك بيرون آيد، مصداق اين حديث پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله است كه:

«رُبَّ تالٍ للقرآنِ والقرآنُ يَلْعَنُهُ‌

؛ چه بسا تلاوت كننده قرآن، كه قرآن او را لعن مى‌كند». [1]

3. پناه بردن به خدا

به هنگام تلاوت قرآن بايد از شيطان رجيم و رانده شده، به خدا پناه برد، چنانكه آمده است: « «فَإِذَا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ»؛ هنگامى كه قرآن مى‌خوانى، از شرّ شيطان مطرود، به خدا پناه بر». [2]

4. تلاوت به صورت ترتيل‌

قرآن را بايد به صورت «ترتيل» تلاوت كرد، يعنى شمرده، و توأم با تفكّر:

« «وَرَتِّلِ القرآنَ تَرْتيلًا»

؛ و قرآن را با دقّت و تأمّل بخوان». [3]

در حديثى از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم:

«إنّ الْقرآنَ لايُقْرَأُ هَرْمَةً ولكنْ يُرَتَّلُ تَرْتيلًا، إذا مَرَرْتَ بآيةٍ فيها ذِكْرُ النّارِ، وقَفْتَ عِنْدَها وَتَعَوَّذْتَ باللَّهِ مِنَ النّار

؛ قرآن را تند و دست و پا شكسته نبايد خواند، بلكه بايد به آرامى تلاوت كرد، هنگامى كه به آيه‌اى مى‌رسى كه در آن ذكر آتش دوزخ شده توقّف كن و بينديش (و مى‌انديشى) و به خدا از آتش دوزخ پناه بر». [4]

[1] بحارالانوار، ج 92، 184؛ ميزان الحكمه، ماده «قرء»؛ مستدرك الوسائل، ج 1، ص 291.

[2] نحل، آيه 98.

[3] مزمّل، آيه 4.

[4] الكافى، ج 2، ص 617، ح 2؛ وسائل الشيعه، ج 6، ص 216، ح 7770.