جمعى كه پاى محملشان داشت جبرئيل‌

گشتند بى عمارى و محمل، شترسوار

با آن كه سر زد اين عمل از امّت نبى‌

روح الامين ز روح نبى گشت شرمسار

وانگه ز كوفه خيل الم رو بشام كرد

نوعى كه عقل گفت قيامت قيام كرد

بر حربگاه چون ره آن كاروان فتاد

شورِ نشور و واهمه را در گمان فتاد

هم بانگ نوحه، غلغله در شش جهت فكند

هم گريه بر ملايك هفت آسمان فتاد

هر جا كه بود آهويى از دشت پا كشيد

هر جا كه بود طايرى از آشيان فتاد

شد وحشتى كه شور قيامت زياد رفت‌

چون چشم اهل‌بيت بر آن كشتگان فتاد

هر چند بر تن شهدا چشم كار كرد

بر زخم‌هاى كارى تيغ و سنان فتاد

ناگاه چشم دختر زهرا در آن ميان‌

بر پيكر شريف امام زمان فتاد

بى اختيار نعره هذا حسين از او

سر زد چنان‌كه آتش از او در جهان فتاد

پس با زبان پُر گله آن بضعة الرّسول‌

رو در مدينه كرد كه يا ايّها الرّسول‌

اين كشته فتاده به هامون حسين تست‌

وين صيد دست و پا زده در خون حسين تست‌

اين نخل‌تر، كز آتش جان سوز تشنگى‌

دود از زمين رساند به گردون حسين تست‌

اين ماهى فتاده به درياى خون كه هست‌

زخم از ستاره بر تنش افزون حسين تست‌

اين غرقه محيط شهادت كه روى دشت‌

از موج خون او شده گلگون حسين تست‌

اين خشك لب فتاده دور از لب فرات‌

كز خون او زمين شده جيحون حسين تست‌

اين شاه كم سپاه كه با خيل اشك و آه‌

خرگاه زين جهان زده بيرون حسين تست‌

اين قالب طپان كه چنين مانده بر زمين‌

شاه شهيد ناشده مدفون حسين تست‌

چون روى در بقيع به زهرا خطاب كرد

وحشِ زمين و مرغ هوا را كباب كرد

اى مونس شكسته دلان حال ما ببين‌

ما را غريب و بى كس و بى آشنا ببين‌

اولاد خويش را كه شفيعان محشرند

در ورطه عقوبت اهل جفا ببين‌