ز آن لحظه كه دادى به ره دوست سرت را

بردى ز ميان دشمن بيدادگرت را

گفتى كه شوم كشته و خوارى نكشم من‌

نازم بچنين همّت و اوج نظرت را

اى طاير عرشى كه جهان زير پر تست‌

با آنكه شكستند همه بال و پرت را

تو كشته شدى تا كه نميرد شرف و عدل‌

خوش زنده نمودى ره و رسم پدرت را

چون كُحل بصر خاك سر كوى تو باشد

دِه اذن كه بر ديده كشم خاك درت را

بر باغ جنان دل ندهد هر كه ببيند

شش گوشه قبر تو و اكبر پسرت را

ديدى به سرِ نعش پسر، پيشتر از خويش‌

در آه و فغان خواهر والاگهرت را

تا جان ندهى بر سر نعش على اكبر

بنشاند ز اشك بصر خود شررت را

دشمن نه همين فرق علمدار تو بشكست‌

از داغ برادر بشكستى كمرت را

گفتى و ستاره ز بصر ريخت سكينه‌

كاى شمس امامت تو چه كردى قمرت را

چون اصغر ششماهه در آغوش تو جان داد

اين صحنه جانسوز زد آتش جگرت را