از آنها حكومتشان فقط حدود يك، يا چند ماه و بعضى فقط هفتاد روز بوده است.

طولانى‌ترين حكومت، حكومتِ «عبدالملك» بود كه حدود بيست سال به طول انجاميد و شايد علّتش اين بود كه به توصيه‌هاى «حجّاج» گوش نداد و دست از خونريزى «بنى‌هاشم» كشيد. [1]

در واقع بنى‌اميّه پس از شهادت امام حسين عليه السلام روى آرامش به خود نديدند، همواره با قيام‌ها و نهضت‌هاى خونينى مواجه بودند كه مايه اصلى همه آنها خونخواهى امام حسين عليه السلام بوده است.

جنبش‌ها يكى پس از ديگرى از گوشه و كنار شكل مى‌گرفت و توده‌هاى مختلف مردم را حول شعارهايى چون

«يالَثاراتِ الْحُسَيْنِ‌»

و

«الرِّضا مِنْ أَهْلِ‌الْبَيْتِ‌»

و

«الرِّضا مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ صلى الله عليه و آله‌»

كه سكّه رايج آن روزگار بود، جمع مى‌كرد و هر از چندى، قسمتى از قلمرو حكومت بنى‌اميّه از سيطره آنان خارج مى‌شد. عراق، حجاز، شام و بالاخره خراسان در تب و تاب اين انقلاب‌ها مى‌سوخت.

به واقع شهادت مظلومانه امام حسين عليه السلام و فرزندان پيامبر صلى الله عليه و آله خطّ بطلانى بود بر چهل سال تبليغات مسموم بنى‌اميّه كه با نيرنگ و فريب، خود را دولت اسلامى جا زده بودند.

حماسه امام حسين عليه السلام چهره اسلام واقعى را به مردم نشان داد و نقاب از چهره دروغ‌گويان اموى برداشت و نامشروع بودن سلطنت آنان را به اثبات رساند.

بررسى تاريخ آن قيام‌ها بيان‌گر اين واقعيّت است كه توده‌هاى مردم آن روزگار به هيچ شعارى جز خونخواهى امام حسين عليه السلام و انتقام از بنى‌اميّه، وقعى نمى‌نهادند.

حتّى عبّاسيان كه آخرين ضربه را بر آل ابوسفيان وارد آورده بودند در پناه همين شعار به مقاصد خويش رسيدند و بر مركب خلافت سوار شدند.

[1]. مراجعه شود به: پيام امام، ج 6، ص 418 و ج 3، ص 594، ذيل خطبه 87.