بود كه به منظور تحقير اسيران و زهر چشم گرفتن از ديگران، از بنى‌اميّه بروز كرد.

ولى تمام اين اعمال تيرِ خلاصى بود بر قلب پليد دستگاه اموى، به گونه‌اى كه شادمانى زودگذر آنان تبديل به كابوس وحشتناكى شد و لحظه‌اى آنان را رها نساخت. در واقع بنى‌اميّه هنوز طعم پيروزى را مضمضه نكرده بودند كه تلخى آن را در سراسر وجود پلشت و پليد خود احساس كردند (در بخش دوم كلمات كفرآميز و ضدّ اسلامى يزيد و برخى ديگر از بنى‌اميّه گذشت).

آنان در حالى كه سرمست از باده پيروزى خيالى بودند، تصريح كردند كه انتقام خود را از رسول خدا صلى الله عليه و آله و اسلام گرفته‌اند و تصوّر مى‌كردند به اهداف خويش كه بازگشت به عصر جاهليّت بود، نزديك شده‌اند، ولى در واقع همه اين تلاش‌ها، تيشه‌اى بود كه بر ريشه ناپاك دستگاه اموى وارد مى‌شد!

شهادت امام حسين عليه السلام و ياران پاكبازش، به احياى مكتب محمّدى صلى الله عليه و آله كمك كرد و خون پاك اباعبداللَّه عليه السلام درخت اسلام را آبيارى نمود و به رشد و بالندگى امّت اسلامى و بيدارى مسلمانان انجاميد.

امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد: پس از شهادت امام حسين عليه السلام هنگامى كه ابراهيم بن طلحه (در مدينه) با امام على بن الحسين عليه السلام روبرو شد (از روى طعنه) گفت:

«يا عَلِىَّ بْنَ الْحُسَيْنِ مَنْ غَلَبَ؟

؛ اى على بن الحسين در اين نبرد چه كسى پيروز شد؟!».

امام چهارم عليه السلام فرمود:

«إِذا أَرَدْتَ أَنْ تَعْلَمَ مَنْ غَلَبَ وَ دَخَلَ وَقْتُ الصَّلاةِ فَأَذِّنْ وَ أَقِمْ‌

؛ اگر مى‌خواهى بدانى پيروزى و غلبه با چه كسى بود، به هنگام فرا رسيدن وقت نماز اذان و اقامه بگو». [1]

[1]. بحارالانوار، ج 45، ص 177. در مقتل الحسين مقرّم (ص 375) آمده است: وقتى كه امام زين‌العابدين عليه السلام با اهل و عيالش وارد مدينه شد، ابراهيم بن طلحة بن عبيداللَّه پيش آمد و گفت: «مَنِ الْغالِبُ؟» امام عليه السلام فرمود: «إِذا دَخَلَ وَقْتُ الصَّلَاةِ فَأَذِّنْ وَ أَقِمْ تَعْرِفُ الْغالِبَ».