«اى مدينه جدّ ما، مپذير ما را، چرا كه با حسرت و حزن به سويت آمده‌ايم!

از نزد تو با همه خويشاوندان بيرون رفتيم، ولى اكنون بدون مردان و فرزندان بازگشتيم!

اى رسول خدا! خاندانت قربانى شدند و بدنهايشان در صحراى گرم كربلا عريان گرديد و (اموالشان) غارت شد.

اى فاطمه! اگر به دختران اسيرت كه در شهرها پراكنده (و گردانده) شدند نگاه مى‌كردى؛

و زندگى‌ات در دنيا جاويدان بود، پيوسته تا قيامت ناله مى‌كردى!

اى جدّ ما! حسين را كشتند و حرمت الهى را درباره ما رعايت نكردند.

به زنان بى‌احترامى نمودند و به زور آنها را بر شتران تندخو سوار كردند». [1]

[1] بحارالانوار، ج 45، ص 197، (با تلخيص).