حُسَيْناهُ! يا حَبيبَ رَسُولِ اللَّهِ! يَابْنَ مَكَّةَ وَ مِنى‌، يَابْنَ فاطِمَةَ الزَّهْراءِ سَيِّدَةَ النِّساءِ، يَابْنَ بِنْتِ الْمُصْطَفى‌

؛ اى حسين اى محبوب رسول خدا، اى پسر مكه و منا، اى پسر فاطمه زهرا، بانوى همه زنان جهان، اى پسر دختر (محمد) مصطفى».

راوى اين ماجرا نقل مى‌كند: به خدا سوگند با اين نداى زينب عليها السلام، تمام كسانى كه در مجلس بودند گريستند و در آن حال يزيد ساكت بود ...!!

يزيد دستور داد چوب خيزرانش را آوردند و با آن به لب و دندان امام حسين عليه السلام مى‌زد. ابو برزه اسلمى (كه از صحابه رسول خدا صلى الله عليه و آله بود و در آن مجلس حضور داشت) خطاب به يزيد گفت: اى يزيد! آيا با چوبدستى‌ات به دندان حسين فرزند فاطمه مى‌زنى؟! من به چشم خود ديدم كه پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله، لب و دندان حسين عليه السلام و برادرش حسن عليه السلام را مى‌بوسيد و مى‌فرمود:

«أَنْتما سَيِّدا شَبابِ أهْلِ الْجَنَّةِ، فَقَتَلَ اللَّهُ قاتِلَكُما وَلَعَنَهُ، وَأَعَدَّلَهُ جَهَنَّمَ وساءَتْ مَصيراً

؛ شما دو تن، سرور جوانان اهل بهشتيد، خداوند كشنده شما را بكشد و مورد لعن قرار دهد و براى او جهنم را فراهم ساخته و بد جايگاهى است».

يزيد خشمگين شد و دستور داد او را از مجلس بيرون كردند.

يزيد كه سرمست از باده غرور بود و گمان مى‌كرد در كربلا پيروز شده، اين اشعار را كه سند زنده ديگرى بر عدم ايمان او و آل‌اميه، نسبت به مبانى اسلام بود، با صداى بلند خواند: [1]

«كاش بزرگان من كه در جنگ بدر، كشته شده بودند، امروز مى‌ديدند كه قبيله خزرج چگونه از

[1]. بيت دوم اين ابيات از «عبداللَّه بن زَبْعَرِى» از دشمنان سرسخت رسول خداست، وى اشعارى را پس از جنگ احد و كشته شدن ياران رسول خدا صلى الله عليه و آله سرود و در آن آرزو كرد كه كاش كشتگان ما در جنگ بدر امروز بودند و مى‌ديدند كه قبيله خزرج (از قبايل مسلمان مدينه) چگونه زارى مى‌كردند. يزيد از اين بيت استفاده كرد و بقيه را خود سروده است.