«إحْبِسيهِ يا أُخْتي‌

؛ خواهرم! او را نگهدار». زينب عليها السلام هر چه تلاش كرد نتوانست عبداللَّه را از عمويش جدا كند.

عبداللَّه خود را سخت به عمو چسبانيد و مى‌گفت:

«وَاللَّهِ لا أُفارِقُ عَمِّي‌

؛ به خدا سوگند! من از عمويم جدا نمى‌گردم». [1]

ناگاه «ابجر بن كعب» با شمشير به امام عليه السلام حمله كرد. عبداللَّه در حالى كه دستان خود را بالاى سر عمو سپر كرده بود، فرياد زد:

«يَابْنَ الْخَبيثَة! أتَقْتُلُ عَمِّي‌

؛ اى فرزند زن ناپاك، آيا مى‌خواهى عموى مرا بكشى؟!» شمشير فرود آمد و دست او را قطع كرد و آن را به پوست آويزان نمود. او فرياد زد:

«يا أمّاه!

؛ اى مادرم!».

امام عليه السلام او را در آغوش گرفت و فرمود:

«يابن أخي، إصْبِر عَلى‌ ما نَزَلَ بِكَ، وَاحْتَسِبْ في ذلِكَ الخَيْرَ، فَإِنَّ اللَّهَ يُلْحِقُكَ بِآبائِكَ الصَّالِحينَ‌

؛ اى فرزند برادرم، بر آنچه به تو رسيده شكيبا باش و از آن، چشم (به پاداش خدا) داشته باش چرا كه تو را به پدران صالحت ملحق سازد». [2]

در اين حال حرمله تيرى به سوى عبداللَّه رها كرد و او را در دامن عمويش به شهادت رساند. امام دست به سوى آسمان بلند كرد و گفت:

«أَللَّهُمَّ أَمْسِكْ عَنْهُمْ قِطَرَ السَّماءِ وَامْنَعْهُمْ بَرَكاتِ الْأَرْضِ، أللَّهُمَّ فإنْ مَتَّعْتَهُمْ إلى‌ حينٍ فَفَرِّقْهُمْ فِرَقاً وَاجْعَلْهُمْ طرائِقَ قِدَداً، وَلا تُرْضِ عَنهُمُ الْوُلاةَ أبَداً فَإنَّهُمْ دَعُونا لِيَنصُرُونا فَعَدَوْا عَلَيْنا فَقَتَلُونا

؛ خدايا، قطرات باران را از آنان دريغ دار و بركات زمين را از آنان باز دار، خدايا! اگر تا زمان مرگشان مهلتشان داده‌اى، پس بين آنها تفرقه بينداز، و گروه گروهشان قرار ده، و حاكمان را هرگز از آنها راضى مگردان، چرا كه آنان ما را دعوت كردند تا يارى كنند ولى بر ما دشمنى ورزيدند و ما را كشتند». [3]

[1]. ارشاد مفيد، ص 465 و بحارالانوار، ج 45، ص 53.

[2]. ارشاد مفيد، ص 465 و بحارالانوار، ج 45، ص 54- 55.

[3]. كامل ابن اثير، ج 4، ص 77.