اين خون بر بساط ظالمان نيز مى‌جوشد، تا ظلم را از جهان براندازد!

124- آنجا كه دشمن هم گريست!

امام عليه السلام بر اثر زخم‌هاى فراوان از اسب به زمين افتاد، ولى برخاست. خواهرش زينب عليها السلام از خيمه‌ها بيرون آمد و با ناله‌اى جانسوز مى‌گفت:

«لَيْتَ السَّماءُ إِنْطَبَقَتْ عَلَى الْأَرْضِ؛

كاش آسمان بر زمين فرو مى‌افتاد». عمر بن سعد را ديد كه نزديك امام عليه السلام ايستاده است. فرمود:

«أَيُقْتَلُ ابُوعَبْدِاللَّهِ وَ أَنْتَ تَنْظُرُ إِلَيْهِ؟؛

اى عمر بن سعد! اباعبداللَّه عليه السلام را شهيد مى‌كنند و تو نظاره مى‌كنى؟!».

اشك از ديدگان عمر سعد (ديدند) جارى شد و صورتش را برگرداند و چيزى نگفت. [1]

حضرت زينب عليها السلام فرياد زد:

«وَيْلَكُمْ، أما فِيكُمْ مُسْلِمٌ‌

؛ واى بر شما! آيا در ميان شما يك مسلمان نيست؟!».

سكوت مرگبارى همه را فرا گرفته بود و كسى پاسخى نداد. [2]

امام عليه السلام ردايى به تن كرده و عمامه به سر داشت. و با آن كه پياده و زخمى بود چون سواران دلاور مى‌جنگيد، نگاهى به تيراندازان و نگاهى به حرم خود داشت و مى‌گفت:

[1]. كامل ابن اثير، ج 4، ص 78.

[2]. اعيان الشيعة، ج 1، ص 609.