بود و در اين مصيبت آن قدر گريست كه از «بكّائين عالم‌» (بسيار گريه كنندگان) لقب داده شد. [1]

آن حضرت مى‌فرمود:

«إِنِّى‌ لَمْ اذْكُرْ مَصْرَعَ بَنى‌فاطِمَةَ إِلّا خَنَقَتْنِى الْعَبْرَةُ

؛ هر زمان كه به ياد قتلگاه فرزندان فاطمه (كربلا) مى‌افتم، اشك گلوگيرم مى‌شود». [2]

گريه‌هاى امام عليه السلام كه در هر مناسبتى به آن اقدام مى‌كردند باعث بيدارى عمومى و مانع از فراموش شدن نام و ياد شهيدان عاشورا شد.

امامان بزرگوار شيعه نه تنها خود در عزاى سالار شهيدان مى‌گريستند، بلكه همواره مردم را به گريستن بر امام حسين عليه السلام تشويق و ترغيب مى‌كردند.

در روايتى از امام رضا عليه السلام آمده است:

«فَعَلى مِثْلِ الْحُسَيْنِ فَلْيَبْكِ الْباكُونَ، فَإِنَّ الْبُكاءَ عَلَيْهِ يَحُطُّ الذُّنُوبَ الْعِظامَ‌

؛ پس بر همانند حسين عليه السلام بايد گريه كنندگان گريه كنند، چرا كه گريه بر آن حضرت گناهان بزرگ را مى‌ريزد». [3]

به موازات ثوابهاى عظيمى كه براى گريستن در روايات آمده است، براى گرياندن و حتّى «تباكى‌» (حالت گريه به خود گرفتن) ثوابهاى زيادى ذكر شده است.

در روايتى در ارتباط با گريه بر مظلوميّت اهل بيت عليهم السلام مى‌خوانيم:

«...

مَنْ بَكى وَ أَبْكى واحِدَاً فَلَهُ الْجَنَّةُ، وَ مَنْ تَباكى‌ فَلَهُ الْجَنَّةُ

؛ هر كس بگريد و (حتّى) يك تن را بگرياند، پاداشش بهشت است و هر كس حالت اندوه و گريه به خود بگيرد پاداش او بهشت است». [4]

[1]. وسائل الشيعة، ج 2، ص 922، باب 87، ح 7.

[2]. بحارالانوار، ج 46، ص 108.

[3]. بحارالانوار، ج 44، ص 284 و وسائل الشيعة، ج 10، ص 394، ح 8.

[4]. بحارالانوار، ج 44، ص 288.