امام عليه السلام ذكر مى‌كند:

«اى خاندان احمد! سلام خدا بر شما باد! من چنين مى‌بينم كه امروز از ميان شما كوچ خواهم كرد!

هر ملعون ستمگر منافقى را مى‌بينم كه آشكارا آهنگ نابودى ما كرده و سپس عمل مى‌كند!

اى واى بر آنان! كه به محمّد صلى الله عليه و آله و پروردگارشان- كه هر چه اراده كند درباره مردم انجام مى‌دهد- كفر ورزيده‌اند!

شكيبايى خداوند آنان را مغرور ساخته، چرا كه خداوند حليم و كريمى است كه شتاب نمى‌كند» (ولى سرانجام از آنها انتقام سختى مى‌گيرد). [1]

اين اشعار از يك سو، اندرز و نصيحت و پيامى است به تمام انسانها كه در هر عصر و هر زمان زندگى مى‌كنند.

به آنها مى‌گويد: تن به ذلّت ندهيد، زندگى اين زندگى دنيا نيست، سراى جاويدان و دار بقاء اللَّه، جايگاه اصلى ماست.

حيف از اين بدن كه در بستر بيمارى بميرد! چه زيباست كه سرانجام در راه خدا به خون آغشته گردد و در صف شهيدان جاى گيرد!

و از سوى ديگر، نشان مى‌دهد كه امام عليه السلام با افتخار به استقبال شهادت مى‌رود، و از هيچ چيز نمى‌هراسد. بر چهره مرگ، مرگى كه در راه خداست، مرگى كه الهام بخش بندگانِ دربند، در طول تاريخ خواهد بود، لبخند مى‌زند، و از ميدان كربلا به همه جبّاران‌

[1]. ينابيع المودة، ج 3، ص 81.