و كتاب خدا در خاندان ما به راستى نازل شد و در ميان ما است كه وحى و هدايت به نيكى ياد مى‌شود.

ما براى تمام مردم امان خداييم، چه آن را براى مردم پنهان كنيم يا آشكار سازيم.

و ماييم صاحب حوض كوثر كه دوستان خود را با جام رسول خدا صلى الله عليه و آله- كه قابل انكار نيست- سيراب مى‌كنيم.

شيعيان ما در ميان مردم گرامى‌ترين پيروان هستند و دشمنان ما در روز قيامت زيان خواهند ديد.

خداوند به وسيله ما هدايت را از گمراهى آشكار ساخته و نعمت‌هاى خويش را فراوان و پاكيزه كرد.

هنگامى كه روز قيامت تشنه‌اى بر حوض كوثر وارد شود «حيدر» با دو دست مباركش او را سيراب مى‌كند.

امامى است فرمانروا كه خداوند حقّش را بر همه مردم واجب كرده، و كسى است كه ناظر اعمال (مردم) است.

به بنده‌اى كه پس از مرگِ ما به زيارت ما نايل شود، بهشت جاودان- كه زلال آن هرگز تيره نشود- مژده باد!». [1]

امام عليه السلام در روز عاشورا تمام برنامه‌هاى خود را با دقّت به پيش مى‌برد، و چون مى‌دانست اين حادثه بزرگ و بى نظير براى هميشه در دل تاريخ ثبت خواهد شد، راه را بر تمام عذر و بهانه‌هايى كه ممكن بود چهره آن را دگرگون سازد، مى‌بست.

از جمله در آخرين لحظات عمر در حالى كه به نشانه آمادگى براى پيكار و شهادت شمشير را از نيام درآورده بود، ضمن اشعار رسايى- بار ديگر- به معرّفى خود پرداخت.

[1]. مناقب ابن شهر آشوب، ج 4، ص 88؛ فتوح ابن اعثم، ج 5، ص 213- 214 و رجوع شود به: بحارالانوار، ج 45، ص 48- 49.