اسماعيل ياد كن، كه او در وعده‌هايش صادق بود. [1]

«وَاذْكُرْ عِبادَنا إِبْراهِيمَ وَ إِسْحقَ وَ يَعْقُوبَ اولِى الْأَيْدِى وَ الْابْصارِ»؛ و به خاطر بياور بندگان ما ابراهيم و اسحق و يعقوب را، كه داراى دستها (ىِ نيرومند) و چشم‌ها (ىِ بينا) بودند. [2]

همان‌گونه كه ملاحظه مى‌شود در اين آيات به جنبه‌هاى شخصى و خانوادگى و امور معمول زندگى آنان اشاره‌اى نشده است، بلكه از صلاحيّت‌ها و فضايل اخلاقى و برنامه‌هاى سازنده آنان سخن به ميان آمده است، و اين به خوبى نشان مى‌دهد لزوم زنده نگهداشتن ياد و خاطره اينان، به جهت وجود اين صفات و ملكات پسنديده است و ذكر نام و نشان آنان هيچ موضوعيّت و خصوصيّتى ندارد، بلكه هر كس داراى چنين برجستگى‌هاى انسانى و الهى باشد، زنده نگهداشتن ياد و خاطره او از وظايف انسانى ودينى است.

از اين رو مى‌بينيم امامان معصوم عليهم السلام در زنده نگهداشتن ياد و نام شهيدان كربلا، به عنوان كامل‌ترين الگوهاى فداكارى و ايثار در راه نجات امّت، به خصوص سالار شهيدان اباعبداللَّه الحسين عليه السلام در مناسبت‌هاى مختلف سعى و تلاش فراوانى نمودند و هيچ فرصتى را در زنده نگهداشتن يادشان فروگذار نكردند.

بى ترديد، احياى نام و ياد اين مردان بزرگ، الهام بخش بوده و به زندگى انسان‌ها جهت مى‌دهد و روح فداكارى و ايثار را زنده كرده و آدمى را در برابر مشكلات و حوادث سخت، مقاوم و استوار مى‌سازد. ذكر اين صالحان و طرح فضايل اخلاقى و روح حماسى‌شان باعث مى‌شود كه هر قوم و ملّتى- به خصوص مسلمين- از آنها الگو گرفته و به آنان تأسّى و اقتدا كنند.

[1]. مريم، آيه 54.

[2]. سوره ص، آيه 45.