بَيْنَهُمْ‌

؛ يا عُمر تو مى‌خواهى مرا به قتل برسانى؟ گمان مى‌كنى كه آن مرد ناپاك فرزند ناپاك (ابن زياد) حكومت رى و گرگان را به تو مى‌بخشد؟ به خدا سوگند كه هرگز طعم خوش آن روز را نخواهى چشيد. اين پيمانى است (الهى) غير قابل تغيير، هر چه از دستت برآيد انجام ده، كه پس از من نه در دنيا و نه در آخرت شادمان نخواهى شد، گويى مى‌بينم سرِ تو را در كوفه بر «نى» افراشته و كودكان آن را هدف قرار مى‌دهند و به آن سنگ مى‌زنند!». [1]

آنها كه به نهج البلاغه على عليه السلام آشنا هستند مى‌دانند، كار امام عليه السلام و برنامه او مانند پدرش على عليه السلام روشنگرى و بيدارسازى بود، و از طرق مختلف اين هدف الهى را دنبال مى‌كرد، تا نسبت به آنها كه اندك اميدى به هدايتشان هست، اتمام حجّت شود.

گاه از طريق تشويق و بشارت، گاه از طريق عواطف انسانى، گاه به وسيله اعتقادات دينى و مذهبى، و گاه از طريق انذار و تهديد به عذاب‌هاى الهى، اين هدف را پى‌گيرى مى‌كرد. ولى افسوس آن گروه ستمگر و خيره سر، كمترين لياقت هدايت را نداشتند و در گرداب دنياپرستى آن چنان غوطه‌ور بودند، كه به گمانِ آب، در پى سراب مى‌دويدند!

تمام قرائن و شواهد نشان مى‌دهد كه امام عليه السلام و يارانش كاملًا از شهادت خود خبر داشتند، و كمترين ترسى از اين نظر به خود راه نمى‌دادند.

آنها مرگ شرافتمندانه را در زير ضربات تير و خنجر و شمشير، بر زندگى توأم با ذلّت در سايه كاخ‌هاى پر شكوه ترجيح داده بودند، و در هيچ يك از اين كلمات كمترين ترديدى ديده نمى‌شود؛ چون مى‌دانستند اين مرگ مايه حيات جاويدان، و مايه حيات جامعه اسلامى و بيدارى آنها و نجات اسلام از چنگال احزاب جاهلى و منافقان است، گوارا باد بر آنها، گوارا باد،

هنيئاً لَهُمْ ثُمَّ هَنِيئاً لَهُمْ.

[1]. مقتل الحسين خوارزمى، ج 2، ص 6- 8 و بحارالانوار، ج 45، ص 8- 10.