اين گرانبهاترين هديه‌اى است كه از زمين به سوى آسمانها فرستاده مى‌شود، هديه خون شهيدان، هديه خون سالار شهيدان امام حسين عليه السلام.

و چه بهتر كه اين شهادت به دست پليدترين انسان نماها باشد. انسان‌هايى درنده خو و زشت سيرت كه همچون سگان پليد وحشى هستند و نسبت به هيچ كس رحم نمى‌كنند حتّى اگر او يكى از شريف‌ترين فرزندان آدم باشد.

68- آخرين توشه!

امام عليه السلام در آن شب روى به ياران خود كرد و فرمود:

«قُومُوا فَاشْرَبُوا مِنَ الْماءِ يَكُنْ آخِرَ زادِكُمْ، وَ تَوَضَّأُوا وَاغْتَسِلُوا وَ اغْسِلُوا ثِيابَكُمْ لِتَكُونَ أَكْفانَكُمْ‌

؛ برخيزيد و آب بنوشيد كه اين آخرين توشه شماست، و وضو گرفته و غسل كنيد و لباس‌هاى خود را بشوييد تا كفن‌هاى شما باشد!».

امام عليه السلام نماز صبح را با اصحابش خوانده و به سپاه خود آرايش جنگى داد، و امر كرد خندقى را كه در پشت خيمه‌ها حفر كرده بودند و از نى و هيزم انباشته كردند؛ آتش زدند تا دشمن نتواند از پشت حمله كند و كارزار تنها از سوى مقابل باشد. [1]

راستى چه ساده و آسان سخن از شهادت در ميان امام عليه السلام و پيروانش گفته مى‌شود، چنان جمال كعبه ديدار محبوب، آنها را به سوى خود مى‌كشاند كه خارهاى مغيلان در نظرشان همچون حرير مى‌آيد!

و به راستى براى رهروان اين راه، چه درس بزرگ و جالبى است كه شنيدن اين سرگذشت، آنها را بر سر شوق مى‌آورد، و مى‌گويند اى كاش ما هم در آن حلقه بوديم!

[1]. امالى صدوق، مجلس 30 و بحارالانوار، ج 44، ص 316- 317.