سَمِعَ داعِيَةَ أَهْلِ بَيْتي، وَ لَمْ يَنْصُرْهُمْ عَلى‌ حَقِّهِمْ إِلَّا أَكَبَّهُ اللَّهُ عَلى‌ وَجْهِهِ فِى النَّارِ»

؛ اى فرزند حرّ! ما به قصد اسب و شمشيرت نيامديم، ما آمديم تا از تو يارى بطلبيم. اگر از تقديم جانت در راه ما دريغ مى‌ورزى، هيچ نيازى به مالت نداريم ... من از رسول خدا صلى الله عليه و آله شنيدم كه مى‌فرمود: «هر كس فرياد استغاثه اهل بيت مرا بشنود و به ياريشان نشتابد خداوند وى را به رو در آتش دوزخ اندازد».

آنگاه امام حسين عليه السلام برخاست و به نزد ياران خود برگشت. [1]

در روايتى آمده است كه امام پس از اين گفتگوها در پايان به عبيداللَّه بن حرّ چنين فرمود:

«فَإِلّا تَنْصُرْنا فَاتَّقِ اللَّهَ أَنْ لا تَكُونَ مِمَّنْ يُقاتِلُنا، فَوَاللَّهِ لا يَسْمَعُ واعِيَتَنا أَحَدٌ ثُمَّ لَمْ يَنْصُرْنا إِلّا هَلَكَ‌

؛ اگر قصد يارى ما را ندارى، پس از خدا بترس و با آنان كه با ما مى‌جنگند مباش! به خدا سوگند! هر كس فرياد استغاثه ما را بشنود و به يارى ما نشتابد يقيناً آخرت او تباه خواهد شد».

عبيداللَّه بن حر عرض كرد: نه، هرگز چنين نخواهد شد! إن شاء اللَّه (و من با دشمن شما همراهى نخواهم كرد). [2]

امام عليه السلام بار ديگر با اين سخنان پر معنى خود نشان مى‌دهد با اين كه اميدى به مردم كوفه ندارد و مى‌داند آنها بى‌وفاتر از آن هستند كه به پيمان و دعوت نامه‌هاى خود وفا كنند و به يارى او برخيزند، باز به راه خود ادامه مى‌دهد، زيرا رسالت او چيز ديگرى است و برنامه‌اى ديگر.

در ضمن هر كس را ببيند با او اتمام حجّت مى‌كند، و صاحبان نفوس مطمئنّه و سعادتمندان پرافتخار و مؤمنان راستين را با خود همراه مى‌سازد، تا در آن كارزار تاريخى‌

[1]. فتوح ابن اعثم، ج 5، ص 130- 132.

[2]. تاريخ طبرى، ج 4، ص 307- 308 و بحارالانوار، ج 44، ص 379.