در ضمن اشاره فرمود كه: بازماندگان و به تعبير ديگر عقب افتادگان از قافله شهادت نيز به جايى نخواهند رسيد و در زير سلطه دژخيمان يزيدى روزگار بدى خواهند داشت.

29- امام حسين عليه السلام از مدينه خارج مى‌شود

امام حسين عليه السلام در شب يكشنبه، دو روز مانده به پايان ماه رجب سال 60 هجرى، به اتّفاق فرزندان، برادران، برادرزادگان و همه خاندان خود- جز محمّد بن حنفيّه- از مدينه خارج شد در حالى كه اين آيه را تلاوت مى‌كرد: « «فَخَرَجَ مِنْهَا خَائِفاً يَتَرَقَّبُ قَالَ رَبِّ نَجِّنِى مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ»؛ موسى از شهر خارج شد در حالى كه نگران بود و هر لحظه در انتظار حادثه‌اى، عرض كرد: پروردگارا! مرا از اين گروه ستمگر رهايى بخش». [1]

امام عليه السلام شاهراه (مدينه- مكّه) را در پيش گرفت. پسر عمويش مسلم بن عقيل عرض كرد: «اى فرزند دختر رسول خدا! به عقيده من اگر همانند عبداللَّه بن زبير از راه فرعى مى‌رفتيم بهتر بود، زيرا نگرانيم دشمنان ما را تعقيب كنند!».

امام عليه السلام به وى فرمود:

«لا وَاللَّهِ يَابْنَ عَمّي! لا فارَقْتُ هذَا الطَّريقَ أَبَداً أَوْ أَنْظُرَ إِلى‌ أَبْياتِ مَكَّةَ أَوْ يَقْضِىَ اللَّهُ فِي ذلِكَ ما يُحِبُّ وَ يَرْضى‌

؛ نه به خدا سوگند اى پسر عمو! من هرگز از اين راه جدا نمى‌شوم تا خانه‌هاى مكّه را ببينم يا خداوند آنچه را كه دوست دارد و مى‌پسندد پيش آورد». [2]

امام عليه السلام در همان گام‌هاى نخستين نشان مى‌دهد كه شجاعانه قدم بر مى‌دارد، و چنان نيست كه از يك گروه گشتى دشمن كه بخواهد در اثناى راه بر او يورش برد، وحشتى به خود راه دهد، بلكه آماده است ضربات خود را يكى پس از ديگرى بر آنها وارد سازد.

[1]. قصص، آيه 21.

[2]. فتوح ابن اعثم، ج 5، ص 34- 35 و مقتل الحسين خوارزمى، ج 1، ص 189 (با اندكى تفاوت).