مى‌خواهد چنين بگويد كه اگر تسليم خواسته‌هاى يزيد شوم من حسين فرزند پيامبر نخواهم بود). [1]

امام حسين عليه السلام شبانگاه كنار قبر جدّش رسول خدا صلى الله عليه و آله رفت و عرض كرد:

«السَّلامُ عَلَيْكَ يا رَسُولَ اللَّهِ! أَنَا الْحُسَيْنُ بْنُ فاطِمَةَ، أَنَا فَرْخُكَ وَابْنُ فَرْخَتِكَ، وَ سِبْطُكَ في الْخَلَفِ الَّذي خَلَّفْتَ عَلى‌ أُمَّتِكَ، فَاشْهَدْ عَلَيْهِمْ يا نَبِىَّ اللَّهِ. أَنَّهُمْ قَدْ خَذَلُوني وَ ضَيَّعُوني وَ أَنَّهُمْ لَمْ يَحْفِظُوني، وَ هذا شَكْواىَ إِلَيْكَ حَتّى‌ أَلْقاكَ‌

؛ سلام بر تو اى رسول خدا! من حسين پسر فاطمه‌ام؛ منم فرزند دلبند تو و فرزند دختر تو و من سبط تو هستم كه مرا ميان امّت به يادگار گذاشتى.

اى پيامبر خدا! گواه باش كه آنان دست از يارى من برداشتند و مقام مرا پاس نداشتند؛ اين شِكوه من است نزد تو، تا آنگاه كه تو را ملاقات كنم».

سپس امام برخاست و به نماز ايستاد و پيوسته در ركوع و سجود بود. [2]

امام عليه السلام تصميم نهايى خود را در برابر خواسته‌هاى يزيد گرفت و به خاطر نجات اسلام و مسلمين در راه پرخطرى كه در پيش داشت آگاهانه گام نهاد، و پيمانى را كه با خدا بسته بود- كه هرگز با ظالمان و ستمگران همكارى نكند بلكه مبارزه با آنان را وظيفه اصلى خود بداند- فراروى خود قرار داد، و آماده حركت از مدينه شد.

22- خدايا! من نيكى‌ها را دوست دارم‌

چون شب دوم شد امام عليه السلام بار ديگر كنار قبر پيامبر صلى الله عليه و آله آمد و دو ركعت نماز گزارد و پس از آن عرضه داشت:

«اللَّهُمَّ! إِنَّ هذا قَبْرُ نَبِيِّكَ مُحَمَّدٍ وَ أَنَا ابْنُ بِنْتِ مُحَمَّدٍ وَ قَدْ حَضَرَنِي مِنَ الْأَمْرِ ما قَدْ عَلِمْتَ، اللَّهُمَّ! وَ إِنِّي احِبُّ الْمَعْروُفَ وَ أَكْرَهُ الْمُنْكَرَ، وَ انَا أَسْأَلُكَ يا ذَالْجَلالِ وَ الْإِكْرامِ بِحَقِ‌

[1]. مقتل الحسين خوارزمى، ج 1، ص 186؛ تاريخ طبرى، ج 4، ص 253.

[2]. مقتل الحسين خوارزمى، ج 1، ص 186؛ فتوح ابن اعثم، ج 5، ص 26.