شگفتا!- و چگونه در شگفت نباشم- در حالى كه سرزمين اسلام در دست ظالمى دغل و باجگيرى ستمگر و فرمانروايى بى رحم است.

در آنچه كه ما با شما درگيريم خداوند داور و حاكم است. قاضى اختلافات ما اوست.

خداوندا! تو مى‌دانى كه آنچه از ما (در طريق و تلاش براى بسيج مردم) صورت مى‌گيرد به خاطر رقابت در امر زمامدارى و يا به چنگ آوردن ثروت و مال نيست. هدف ما آن است كه نشانه‌هاى دينت را بنمايانيم و اصلاح و درستى را در آبادى هايت آشكار سازيم تا بندگان مظلومت آسوده باشند و به فرايض، سنت‌ها و احكامت عمل شود.

(اى مردم!) اگر شما ما را يارى نكنيد و به دادخواهى ما بر نخيزيد، ستمگران (بيش از پيش) بر شما مسلّط مى‌شوند، و در خاموش كردن نور پيامبرتان مى‌كوشند.

خداوند ما را كفايت مى‌كند و بر او توكّل مى‌كنيم و به سوى او باز مى‌گرديم و بازگشت همه به سوى اوست. [1]

خطبه بالا به خوبى نشان مى‌دهد كه امام عليه السلام در طول دوران حكومت معاويه، و قبل از يزيد نيز هرگز خاموش نبود. سكوت را در برابر آن ظالم بيدادگر مجاز نمى‌شمرد و خطرات سنگين اين كار را به جان مى‌خريد!

او پيوسته در بيدار ساختن مردم- به خصوص نخبگان امّت- تلاش مى‌كرد و همه را براى قيام بر ضدّ آن حكومت غير اسلامى كه در رأس آن بقاياى عصر جاهليت- يعنى فرزند ابوسفيان- بود فرا مى‌خواند.

لحن امام عليه السلام در اين خطبه و استدلالات متين و محكم و پرمايه آن حضرت و فصاحت و بلاغتى كه در آن به كار رفته، حكايت از اين دارد كه اين فرزند به حقّ على بن ابى طالب عليه السلام با همان منطق كوبنده پدر در برابر ظالمان ايستاده بود و از هر فرصتى بهره مى‌گرفت.

[1]. تحف العقول، ص 171- 172 و بحارالانوار، ج 97، ص 79.