گفتگو و نزاع درباره حضرت ابراهيم عليه السلام برخاستند.

يهود مى‌گفتند: او تنها يهودى بوده و نصارى مى‌گفتند: او فقط نصرانى بود (به اين ترتيب هر كدام مدعى بودند كه او از ما است تا امتياز بزرگى براى خود ثابت كنند؛ زيرا ابراهيم عليه السلام پيامبر بزرگ خدا در ميان تمام پيروان مذاهب به عظمت شناخته مى‌شد) آيات فوق نازل شد و آنها را در اين ادعاهاى بى‌اساس تكذيب كرد. [1]

ا 69 وَدَّتْ طائِفَةٌ مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ لَوْ يُضِلُّونَكُمْ وَ ما يُضِلُّونَ إِلَّا أَنْفُسَهُمْ وَ ما يَشْعُرُونَ‌

جمعى از اهل كتاب (از يهود)، دوست داشتند (و آرزو مى‌كردند) شما را گمراه كنند؛ آنها گمراه نمى‌كنند مگر خودشان را، و نمى‌فهمند!

شأن نزول:

از قريب يهود بر حذر باشيد

بعضى از مفسران نقل كرده‌اند: جمعى از يهود كوشش داشتند افراد سرشناس و مبارزى از مسلمانان پاكدل چون «معاذ» و «عمار» و بعضى ديگر را به سوى آئين خود دعوت كنند و با وسوسه‌هاى شيطانى از اسلام بازگردانند، آيه فوق نازل شد و به همه مسلمانان در اين زمينه اخطار كرد! [2]

[1] «مجمع البيان»، ذيل آيات مورد بحث؛ «بحار الانوار»، ج 9، ص 70، و ج 12، ص 1 و 2؛ «احكام القرآن» جصاص، ج 2، ص 20؛ «جامع البيان» طبرى، ج 3، ص 215، ذيل آيات مورد بحث؛ «تفسير ابن كثير»، ج 2، ص 49، ذيل آيات مورد بحث؛ «درّ المنثور»، ج 2، ص 40.

[2] اين شأن نزول با اختلاف مختصرى در «تفسير ابوالفتوح»، «روح المعانى»، «تفسير كبير»، «تفسير قرطبى»، «بحر المحيط»، «تفسير كبير فخر رازى» و غير اينها (ذيل آيه مورد بحث) آمده است.