(1) الم (2) اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ (3) نَزَّلَ عَلَيْكَ الْكِتابَ بِالْحَقِّ مُصَدِّقاً لِما بَيْنَ يَدَيْهِ وَ أَنْزَلَ التَّوْراةَ وَالْإِنْجيلَ (4) مِنْ قَبْلُ هُدىً لِلنَّاسِ وَ أَنْزَلَ الْفُرْقانَ إِنَّ الَّذينَ كَفَرُوا بِآياتِ اللَّهِ لَهُمْ عَذابٌ شَديدٌ وَ اللَّهُ عَزيزٌ ذُو انْتِقامٍ‌

الم.

معبودى جز خداوند يگانه زنده و پايدار و نگه دارنده، نيست.

(همان كسى كه) كتاب را به حق بر تو نازل كرد، كه با نشانه‌هاى كتب پيشين، منطبق است؛ و «تورات» و «انجيل» را.

پيش از آن، براى هدايت مردم فرستاد؛ و (نيز) كتابى كه حق را از باطل مشخص مى‌سازد، نازل كرد؛ كسانى كه به آيات خدا كافر شدند، كيفر شديدى دارند؛ و خداوند (براى كيفر بدكاران و كافران لجوج،) توانا و صاحب انتقام است.

شأن نزول:

ملاقات فرستادگان مسيحيان با پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله‌

بعضى از مفسران مى‌گويند: هشتاد و چند آيه از اين سوره، درباره فرستادگان و مسيحيان نجران‌ [1] كه به نمايندگى از طرف آنان براى تحقيق درباره اسلام به «مدينه» آمده بودند، نازل شده است.

فرستادگان، شصت نفر بودند كه چهارده نفر آنان از اشراف و برجستگان «نجران» محسوب مى‌شدند، سه نفر از اين چهارده نفر، سمت رياست داشتند و مسيحيان آن سامان در كارها و مشكلات خود، به آن سه نفر مراجعه مى‌كردند، يكى از آنان «عاقِب» بود كه او را «عبد المسيح» نيز مى‌گفتند.

[1] «نَجْران» محلى است در كوهستان‌هاى شمالى يمن به فاصله ده منزلى «صنعاء» و اراضى آن متعلق به قبيله «هَمْدان» بوده و اين قبيله در دوره جاهليت بتى داشتند كه آن را «يَعُوق» مى‌ناميده‌اند، و به گفته «ياقوت حموى» در «معجم البلدان»: نجران نام چند محل بوده است.