مردى از اهل «مدينه» به نام «ابو حصين» دو پسر داشت، برخى از بازرگانانى كه به «مدينه» كالا وارد مى‌كردند، هنگام برخورد با اين دو پسر آنان را به عقيده و آئين مسيح دعوت كردند، آن دو هم سخت تحت تأثير قرار گرفته، به اين كيش وارد شدند و هنگام مراجعت نيز به اتفاق بازرگانان به «شام» رهسپار گرديدند.

«ابو حصين» از اين جريان سخت ناراحت شد، به پيامبر صلى الله عليه و آله اطلاع داد و از حضرت خواست آنان را به مذهب خود برگرداند و سؤال كرد:

آيا مى‌تواند آنان را با اجبار به مذهب خويش باز گرداند؟

آيه فوق، نازل گرديد و اين حقيقت را بيان داشت كه: «در گرايش به مذهب اجبار و اكراهى نيست». [1]

در «تفسير المنار» نقل شده: «ابو حصين» خواست دو فرزند خود را با اجبار به اسلام باز گرداند، آنان به عنوان شكايت نزد پيغمبر آمدند.

«ابو حصين» به پيامبر عرض كرد: من چگونه به خود اجازه دهم فرزندانم وارد آتش گردند و من ناظر آن باشم، آيه مورد بحث به همين منظور نازل شد. [2]

(267) يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا أَنْفِقُوا مِنْ طَيِّباتِ ما كَسَبْتُمْ وَ مِمَّا أَخْرَجْنا لَكُمْ مِنَ الْأَرْضِ وَ لا تَيَمَّمُوا الْخَبيثَ مِنْهُ تُنْفِقُونَ وَ لَسْتُمْ بِآخِذيهِ إِلَّا أَنْ تُغْمِضُوافيهِ وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ حَميدٌ

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! از قسمت‌هاى پاكيزه اموالى كه به دست آورده‌ايد، و از آنچه از زمين براى شما خارج ساخته‌ايم (از منابع و معادن و درختان و گياهان)، انفاق كنيد! و براى انفاق، به سراغ قسمت‌هاى ناپاك نرويد در حالى كه خود شما، (به هنگام پذيرش اموال،) حاضر نيستيد آنها را بپذيريد؛ مگر از روى اغماض و كراهت! و بدانيد خداوند، بى‌نياز و شايسته ستايش است.

[1] «بحار الانوار»، ج 22، ص 16؛ «مجمع البيان»، ذيل آيه مورد بحث؛ «اسباب نزول الآيات» واحدى نيشابورى، ص 52.

[2] «تفسير المنار»، ذيل آيه مورد بحث.