ادامه دهى چيزى براى تو باقى نمى‌ماند، «عثمان» گفت: من گناهانى دارم كه مى‌خواهم به اين وسيله رضا و عفو الهى را جلب كنم، «عبداللَّه» گفت: اگر شترِ سواريت را با جهازش به من دهى، من تمام گناهانت را به گردن مى‌گيرم! «عثمان» چنين كرد، و بر اين قرارداد گواه گرفت، و بعد از آن از انفاق خوددارى كرد (آيات فوق نازل شد و اين كار را شديداً نكوهش كرد، و اين حقيقت را روشن ساخت كه هيچ كس نمى‌تواند بار گناه ديگرى را بر دوش گيرد، و نتيجه سعى و تلاش هر كس به خود او مى‌رسد). [1]

2- آيه درباره «وليد بن مغيره» است، او به سوى پيامبر صلى الله عليه و آله آمد و به اسلام نزديك شد، بعضى از مشركان او را سرزنش كرده، گفتند: آئين بزرگان ما را رها كردى، آنها را گمراه شمردى، و گمان كردى آنها در آتش دوزخند!

او گفت: راستى من از عذاب خدا مى‌ترسم!، شخص سرزنش كننده گفت: اگر چيزى از اموالت را به من دهى و به سوى شرك بازگردى، من عذاب تو را بر گردن مى‌گيرم! «وليد بن مغيره» اين كار را كرد، ولى مالى را كه بنا بود بپردازد، جز قسمت كمى از آن را نپرداخت! آيه فوق نازل شد و «وليد» را بر روى گرداندن از ايمان نكوهش كرد. [2]

[1] اين شأن نزول را «طبرسى» در «مجمع البيان»، ذيل آيات مورد بحث آورده، و مفسران ديگر مانند «زمخشرى» در «كشاف» و «فخر رازى» در «تفسير كبير» نيز آورده‌اند، «طبرسى» بعد از نقل آن مى‌افزايد: اين شأن نزول از «ابن عباس» و «سدى» و «كلبى» و جماعتى از مفسران نقل شده است.

«بحار الانوار»، ج 9، ص 158، ج 22، ص 55، و ج 108، ص 121؛ «قرطبى»، ج 17، ص 111.

[2] اين شأن نزول را نيز «مجمع البيان» و «قرطبى» و «روح البيان» و «روح المعانى» و بعضى ديگر از تفاسير نقل كرده‌اند.

«مجمع البيان»، ذيل آيات مورد بحث؛ «بحار الانوار»، ج 9، ص 158، و ج 22، ص 55؛ «قرطبى»، ج 17، ص 111.