قرآن، در آيات مورد بحث، پاسخ كافى به آنها داده كه در تفسير اين آيات مى‌توانيد بخوانيد.

اما پنجمين شأن نزولى كه در بالا ذكر شد، كه منظور «عبداللَّه بن سلام» و ياران او هستند هر چند به گفته «طبرسى» در «مجمع البيان» و «قرطبى» در تفسيرش، از اكثر مفسران نقل شده، از دو جهت بعيد به نظر مى‌رسد.

نخست اين كه: تعبير به‌ «الَّذِيْنَ كَفَرُوا» به طور مطلق، معمولًا در مورد مشركان به كار مى‌رود، نه اهل كتاب و يهود و نصارى.

ديگر اين كه، «عبداللَّه بن سلام» مرد كم شخصيتى در ميان يهود نبود، كه درباره او بگويند: اگر اسلام آئين خوبى بود، او و يارانش بر ما پيشى نمى‌گرفتند.

ا 29 وَ إِذْ صَرَفْنا إِلَيْكَ نَفَراً مِنَ الْجِنِّ يَسْتَمِعُونَ الْقُرْآنَ فَلَمَّا حَضَرُوهُ قالُوا أَنْصِتُوا فَلَمَّا قُضِىَ وَلَّوْا إِلى‌ قَوْمِهِمْ مُنْذِرِينَ ا 30 قالُوا يا قَوْمَنا إِنَّا سَمِعْنا كِتاباً أُنْزِلَ مِنْ بَعْدِ مُوسى‌ مُصَدِّقاً لِما بَيْنَ يَدَيْهِ يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ وَ إِلى‌ طَرِيقٍ مُسْتَقِيمٍ ا 31 يا قَوْمَنا أَجِيبُوا داعِىَ اللَّهِ وَ آمِنُوا بِهِ يَغْفِرْ لَكُمْ مِنْ ذُنُوبِكُمْ وَ يُجِرْكُمْ مِنْ عَذابٍ أَلِيمٍ ا 32 وَ مَنْ لايُجِبْ داعِىَ اللَّهِ فَلَيْسَ بِمُعْجِزٍ فِى الْأَرْضِ وَ لَيْسَ لَهُ مِنْ دُونِهِ أَوْلِياءُ أُولئِكَ فِي ضَلالٍ مُبِينٍ‌

(به ياد آور) هنگامى كه گروهى از جنّ را به سوى تو متوجه ساختيم كه قرآن رابشنوند؛ وقتى حضور يافتند به يكديگر گفتند: «خاموش باشيد و بشنويد»! و هنگامى كه پايان گرفت، به سوى قوم خود بازگشتند و آنها را بيم دادند!

گفتند: «اى قوم ما! ما كتابى را شنيديم كه بعد از موسى نازل شده، هماهنگ بانشانه‌هاى كتاب‌هاى پيش از آن، كه به سوى حق و راه راست هدايت مى‌كند.

اى قوم ما! دعوت‌كننده الهى را اجابت كنيد و به او ايمان آوريد تا گناهانتان را ببخشد و