شب، موقعى كه براى نماز مغرب و عشا مى‌رفتند، بعضى از جوانان هرزه و اوباش، بر سر راه آنها مى‌نشستند و با مزاح و سخنان ناروا آنها را آزار مى‌دادند، و مزاحم آنان مى‌شدند، آيه فوق نازل شد و به آنها دستور داد، حجاب خود را به طور كامل رعايت كنند تا به خوبى شناخته شوند، و كسى بهانه مزاحمت پيدا نكند. [1]

در همان كتاب، در شأن نزول آيه دوم، چنين مى‌خوانيم: گروهى از منافقين در «مدينه» بودند و انواع شايعات را پيرامون پيامبر صلى الله عليه و آله به هنگامى كه به بعضى از غزوات مى‌رفت، در ميان مردم منتشر مى‌ساختند.

گاه، مى‌گفتند: پيامبر كشته شده.

و گاه، مى‌گفتند: اسير شده، مسلمانانى كه توانائى جنگ را نداشتند و در «مدينه» مانده بودند، سخت ناراحت مى‌شدند، شكايت نزد پيامبر صلى الله عليه و آله آوردند، اين آيه نازل شد، و سخت اين شايعه پراكنان را تهديد كرد. [2]

[1] «نور الثقلين»، ج 4، ص 307؛ «بحار الانوار»، ج 22، ص 190، و ج 101، ص 33؛ «تفسير على بن ابراهيم قمى»، ج 2، ص 196 (دار الكتاب قم).

[2] «نور الثقلين»، ج 4، ص 307؛ «تفسير على بن ابراهيم قمى»، ج 2، ص 196؛ «الميزان»، ج 16، ص 344.