(113) وَ قالَتِ الْيَهُودُ لَيْسَتِ النَّصارى‌ عَلى‌ شَيْ‌ءٍ وَ قالَتِ النَّصارى‌ لَيْسَتِ الْيَهُودُ عَلى‌ شَيْ‌ءٍ وَ هُمْ يَتْلُونَ الْكِتابَ كَذلِكَ قالَ الَّذينَ لايَعْلَمُونَ مِثْلَ قَوْلِهِمْ فَاللَّهُ يَحْكُمُ بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ فيما كانُوا فيهِ يَخْتَلِفُونَ‌

يهوديان گفتند: «مسيحيان هيچ موقعيتى (نزد خدا) ندارند»، و مسيحيان نيز گفتند:

«يهوديان هيچ موقعيتى ندارند (و بر باطلند)»؛ در حالى كه هر دو دسته، كتاب آسمانى را مى‌خوانند (و بايد از اين گونه تعصب‌ها بر كنار باشند). افراد نادان (ديگر، همچون مشركان) نيز، سخنى همانند سخن آنها داشتند! خداوند، روز قيامت، درباره آنچه در آن اختلاف داشتند، داورى مى‌كند.

شأن نزول:

كشمكش يهود و نصارى‌

جمعى از مفسران از «ابن عباس» چنين نقل كرده‌اند: هنگامى كه گروهى از مسيحيان «نجران» خدمت رسول خدا صلى الله عليه و آله آمدند، عده‌اى از علماى يهود نيز در آنجا حضور يافتند، بين آنها و مسيحيان در محضر پيامبر صلى الله عليه و آله نزاع و مشاجره در گرفت، «رافع بن حرمله» يكى از يهوديان، رو به جمعيت مسيحيان كرده گفت: آئين شما پايه و اساسى ندارد و نبوت عيسى عليه السلام و كتاب او انجيل را انكار كرد.

مردى از مسيحيان نجران نيز عين اين جمله را در پاسخ آن يهودى تكرار نموده گفت: آئين يهود پايه و اساسى ندارد، در اين هنگام آيه فوق نازل شد و هر دو دسته را به خاطر گفتار نادرستشان ملامت نمود. [1]

ا 114 وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ مَنَعَ مَساجِدَ اللَّهِ أَنْ يُذْكَرَ فيهَا اسْمُهُ وَ سَعى‌ في‌ خَرابِها أُولئِكَ ما كانَ لَهُمْ أَنْ يَدْخُلُوها إِلَّا خائِفينَ لَهُمْ فِي الدُّنْيا خِزْيٌ وَ لَهُمْ‌

[1] «تفسير مجمع البيان» و «تفسير قرطبى» و «تفسير المنار»، ذيل آيه فوق؛ «بحار الانوار»، ج 9، ص 67. حديثى ديگر نيز به همين مضمون در «بحار الانوار» و «تفسير امام حسن عسكرى عليه السلام» آمده است ( «بحارالانوار»، ج 9، ص 184؛ «تفسير امام حسن عسكرى عليه السلام»، ص 544، ح 325).