امر ايجاب مى‌كرد احتمال انحراف از حق و عدالت يا حداقل اشتباه و خطا در حق او بدهد.

به هر حال، آنچه براى ما مهم است اين شأن نزول‌ها نيست، مهم آن است كه:

بدانيم از مجموع آيات استفاده مى‌شود شخص بى‌گناهى را به هنگام نزول اين آيات متهم به عمل منافى عفت نموده بودند، و اين شايعه در جامعه پخش شده بود.

و نيز از قرائن موجود در آيه استفاده مى‌شود: اين تهمت درباره فردى بود كه از اهميت ويژه‌اى در جامعه آن روز برخوردار بوده است.

و نيز گروهى از منافقان و به ظاهر مسلمان‌ها مى‌خواستند از اين حادثه بهره‌بردارى غرض آلودى به نفع خويش و به زيان جامعه اسلامى كنند، كه آيات فوق نازل شد و با قاطعيت بى‌نظيرى با اين حادثه بر خورد كرد، و منحرفان بد زبان و منافقان تيره دل را محكم بر سر جاى خود نشاند.

بديهى است، اين احكام شأن نزولش هر كه باشد انحصار به او و آن زمان و مكان نداشته، و در هر محيط و هر عصر و زمان جارى است.

بعد از همه اين گفتگوها به سراغ تفسير آيات مى‌رويم تا ببينيم چگونه قرآن با فصاحت و بلاغت تمام، اين حادثه خاص را پى‌گيرى و مو شكافى نموده و در نهايت حل و فصل كرده است.

ا 22 وَ لا يَأْتَلِ أُولُوا الْفَضْلِ مِنْكُمْ وَ السَّعَةِ أَنْ يُؤْتُوا أُولِي الْقُرْبى‌ وَ الْمَساكِينَ وَ الْمُهاجِرِينَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَ لْيَعْفُوا وَ لْيَصْفَحُوا أَ لا تُحِبُّونَ أَنْ يَغْفِرَ اللَّهُ لَكُمْ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ‌

آنها كه از ميان شما داراى برترى (مالى) و وسعت زندگى هستند نبايد سوگند ياد كنند كه از انفاق نسبت به نزديكان و مستمندان و مهاجران در راه خدا دريغ نمايند؛ آنها بايد عفو كنند و چشم بپوشند؛ آيا دوست نمى‌داريد خداوند شما را ببخشد؟! و خداوند آمرزنده و مهربان است!