(99) وَ لَقَدْ أَنْزَلْنا إِلَيْكَ آياتٍ بَيِّناتٍ وَ ما يَكْفُرُ بِها إِلَّا الْفاسِقُونَ‌

ما نشانه‌هاى روشنى براى تو فرستاديم؛ و جز فاسقان كسى به آنها كفر نمى‌ورزد.

شأن نزول:

لجاجت و عناد

در مورد اين آيه، شأن نزولى از «ابن عباس» نقل شده است و آن اين كه: «ابن صوريا» دانشمند يهودى از روى لجاج و عناد به پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله گفت: تو چيزى كه براى ما مفهوم باشد نياورده‌اى! و خداوند نشانه روشنى بر تو نازل نكرده تا ما از تو تبعيت كنيم، آيه فوق نازل شد و به او صريحاً پاسخ گفت. [1]

ا 104 يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لاتَقُولُوا راعِنا وَ قُولُوا انْظُرْنا وَ اسْمَعُوا وَ لِلْكافِرينَ عَذابٌ أَليمٌ‌

اى افراد با ايمان! (هنگامى كه از پيغمبر تقاضاى مهلت براى درك آيات قرآن مى‌كنيد) نگوئيد: «راعنا»؛ بلكه بگوئيد: «انظرنا». (زيرا كلمه اوّل، هم به معنى «ما را مهلت بده!»، وهم به معنى «ما را تحميق كن!» مى‌باشد؛) و بشنويد! و براى كافران عذاب دردناكى است.

شأن نزول:

سوء استفاده از كلمات و هشدار

ابن عباس، مفسر معروف نقل مى‌كند: مسلمانان صدر اسلام هنگامى كه پيامبر صلى الله عليه و آله مشغول سخن گفتن بود و بيان آيات و احكام الهى مى‌كرد، گاهى از او مى‌خواستند كمى با تأنّى سخن بگويد تا بتوانند مطالب را خوب درك كنند، و سؤالات و خواسته‌هاى خود را نيز مطرح نمايند، براى اين درخواست جمله‌

[1] «مجمع البيان» و «قرطبى»، ذيل آيه مورد بحث؛ «جامع البيان»، ج 1، ص 619، ذيل آيه مورد بحث.