(28) وَ اصْبِرْ نَفْسَكَ مَعَ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَداةِ وَ الْعَشِىِّ يُرِيدُونَ وَجْهَهُ وَ لاتَعْدُ عَيْناكَ عَنْهُمْ تُرِيدُ زِينَةَ الْحَياةِ الدُّنْيا وَ لاتُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنا قَلْبَهُ عَنْ‌ذِكْرِنا وَ اتَّبَعَ هَواهُ وَ كانَ أَمْرُهُ فُرُطاً

با كسانى باش كه پروردگار خود را صبح و عصر مى‌خوانند، و تنها رضاى او رامى‌طلبند؛ و هرگز به خاطر زيورهاى دنيا، چشمان خود را از آنها برمگير! و از كسانى كه قلبشان را از ياد خود غافل ساختيم اطاعت مكن! همانها كه از هواى نفس پيروى كردند، و كارهايشان افراطى است.

شأن نزول:

با پاكدلان باش نه متكبّران‌

مفسران در شأن نزول آيه فوق، چنين نوشته‌اند: جمعى از ثروتمندان مستكبر، و اشراف از خود راضى عرب، به حضور پيامبر صلى الله عليه و آله رسيدند، و در حالى كه اشاره به مردان با ايمانى همچون سلمان، ابوذر، صهيب، خباب و مانند آنها مى‌كردند گفتند:

اى محمّد اگر تو در صدر مجلس بنشينى، و اين گونه افراد كه بوى آنها مشام انسان را آزار مى‌دهد، و لباس‌هاى خشن و پشمينه در تن دارند، از خود دور سازى (مجلس تو مجلسى در خور اشراف و شخصيت‌ها! بشود) ما نزد تو خواهيم آمد، در مجلست خواهيم نشست و از سخنانت بهره مى‌گيريم ولى چه كنيم كه با وجود اين گروه، جاى ما نيست!

در اين هنگام آيات فوق نازل شد و به پيامبر صلى الله عليه و آله دستور داد: هرگز تسليم اين سخنان فريبنده تو خالى نشود، و همواره در دوران زندگى با افراد با ايمان و پاكدلى چون سلمان‌ها و ابوذرها باشد، هر چند دستشان از ثروت دنيا تهى و لباسشان پشمينه است.

و به دنبال نزول آيات پيامبر صلى الله عليه و آله به جستجوى اين گروه برخاست (گويا با شنيدن اين سخن ناراحت شدند، به گوشه‌اى از مسجد رفتند و به عبادت پروردگار پرداختند).