ديگران، پس از هجرت پيامبر صلى الله عليه و آله به «مدينه» هجرت كردند، هجرتى كه باعث پيروزى آنها و ديگران شد، در اين ميان «صهيب» كه مرد مسنى بود به مشركان «مكّه» چنين پيشنهاد كرد: من پير مردم و بودن من با شما سودى به حال شما ندارد، و اگر مخالفتان باشم قدرت بر وارد كردن زيان به شما ندارم، بيائيد اموال مرا بگيريد و بگذاريد به «مدينه» بروم، آنها موافقت كردند.

«صهيب» تمام اموال خود را به آنها داد، و به سوى پيامبر صلى الله عليه و آله هجرت كرد، بعضى به «صهيب» گفتند: معامله پر سودى كردى! آيات فوق نازل شد و پيروزى او و امثال او را در اين جهان و جهان ديگر بازگو كرد.

در تواريخ آمده است: در زمان خلفاء هنگامى كه اموال بيت المال تقسيم مى‌شد، و نوبت به مهاجرين مى‌رسيد، به آنها مى‌گفتند: سهم خود را بگيريد، اين همان است كه خدا در اين دنيا به شما وعده داده، و آنچه در انتظار شما در جهان ديگر است بيشتر است، سپس آيه فوق را مى‌خواندند. [1]

ا 91 وَ أَوْفُوا بِعَهْدِ اللَّهِ إِذا عاهَدْتُمْ وَ لاتَنْقُضُوا الْأَيْمانَ بَعْدَ تَوْكِيدِها وَ قَدْ جَعَلْتُمُ اللَّهَ عَلَيْكُمْ كَفِيلًا إِنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ ما تَفْعَلُونَ‌

و هنگامى كه با خدا عهد بستيد، به عهد او وفا كنيد؛ و سوگندها را بعد از محكم ساختن نشكنيد، در حالى كه خدا را كفيل و ضامن بر (سوگند) خود قرار داده‌ايد، به يقين خداوند از آنچه انجام مى‌دهيد، آگاه است.

شأن نزول:

هشدار از بيعت شكنى‌

مفسر بزرگ، «طبرسى»، در «مجمع البيان» در شأن نزول اين آيه چنين مى‌گويد:

[1] «مجمع البيان»، ذيل آيات مورد بحث؛ «بحار الانوار»، ج 19، ص 34.