(؛ خواه حق آنها باشد يا نه)!

(در حالى كه) اگر به آنچه خدا و پيامبرش به آنان داده راضى باشند و بگويند: «خداوند براى ما كافى است! و به زودى خدا و رسولش از فضل خود به ما مى‌بخشند؛ ما تنها رضاى او را مى‌طلبيم» (براى آنها بهتر است)!

شأن نزول:

دشمنان سرسخت‌

در «تفسير درّ المنثور» از «صحيح بخارى» و «نسائى» و از گروهى ديگر چنين نقل شده كه پيامبر صلى الله عليه و آله مشغول تقسيم اموالى (از غنائم يا مانند آن) بود كه يكى از طايفه «بنى‌تميم» به نام «ذُو الْخُوَيْصِرَة» فرا رسيده صدا زد:

اى رسول خدا! عدالت كن!

پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: واى بر تو اگر من عدالت نكنم، چه كسى عدالت خواهد كرد؟!

«عمر» صدا زد: اى رسول خدا! به من اجازه بده تا گردنش را بزنم.

پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: او را به حال خود واگذار! او يارانى دارد كه شما نماز و روزه خود را در برابر نماز و روزه آنها كوچك مى‌شمريد، ولى با اين حال، آنها از دين فرار مى‌كنند همان گونه كه تير از كمان! [1]

در اين هنگام، آيات فوق نازل شد و به اين گونه افراد اندرز داد.

ا 61 وَ مِنْهُمُ الَّذينَ يُؤْذُونَ النَّبِيَّ وَ يَقُولُونَ هُوَ أُذُنٌ قُلْ أُذُنُ خَيْرٍ لَكُمْ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ يُؤْمِنُ لِلْمُؤْمِنينَ وَ رَحْمَةٌ لِلَّذينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَ الَّذينَ يُؤْذُونَ رَسُولَ اللَّهِ‌لَهُمْ عَذابٌ أَليمٌ‌

از آنها كسانى هستند كه پيامبر را آزار مى‌دهند و مى‌گويند: «او آدم خوش‌باورى‌است»! بگو: «خوش‌باور بودن او به نفع شماست! (ولى بدانيد) او به خدا ايمان دارد؛ و (تنها)

[1] «بحار الانوار»، ج 21، ص 173، و ج 22، ص 37 و 38، و ج 30، ص 579، و ج 33، ص 327، 335 و 339.