سپس حمزه به سراغ پيامبر صلى الله عليه و آله آمده، اسلام را پذيرفت و از آن روز رسماً به عنوان يك افسر رشيد اسلام، تا واپسين دم عمر، از اين آئين آسمانى دفاع مى‌كرد.

آيه فوق درباره اين حادثه نازل گرديد و وضع ايمان «حمزه» و پافشارى «ابوجهل» در كفر و فساد را مشخص ساخت. [1]

از بعضى روايات نيز استفاده مى‌شود: آيه در مورد ايمان آوردن «عمار ياسر» و اصرار «ابوجهل» در كفر نازل گرديده است. [2]

در هر حال، اين آيه همانند آيات ديگر قرآن اختصاص به مورد نزول خود ندارد و داراى مفهوم وسيعى است كه در مورد هر مؤمن راستين، و هر بى‌ايمان لجوج، صادق است.

ا 124 وَ إِذا جاءَتْهُمْ آيَةٌ قالُوا لَنْ نُؤْمِنَ حَتَّى نُؤْتى‌ مِثْلَ ما أُوتِيَ رُسُلُ اللَّهِ اللَّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسالَتَهُ سَيُصيبُ الَّذينَ أَجْرَمُوا صَغارٌ عِنْدَ اللَّهِ وَ عَذابٌ‌شَديدٌ بِما كانُوا يَمْكُرُونَ‌

و هنگامى كه آيه‌اى براى آنها بيايد، مى‌گويند: «ما هرگز ايمان نمى‌آوريم، مگر اين كه همانند چيزى كه به پيامبران خدا داده شده، به ما هم داده شود»! خداوند آگاه‌تر است كه رسالت خويش را كجا قرار دهد! به زودى كسانى كه مرتكب گناه شدند، (و مردم را از راه حق منحرف ساختند،) در مقابل مكر (و فريب و نيرنگى) كه مى‌كردند، گرفتار حقارت در پيشگاه خدا، و عذاب شديد خواهند شد.

شأن نزول:

انتخاب پيامبر صلى الله عليه و آله از بين مردم‌

مرحوم «طبرسى» در «مجمع البيان» مى‌نويسد: اين آيه درباره «وليد بن مغيره»-

[1] «مجمع البيان»، ذيل آيه مورد بحث؛ «بحار الانوار»، ج 18، ص 159؛ «زاد المسير»، ج 3، ص 80.

[2] «مجمع البيان»، ذيل آيه مورد بحث؛ «بحار الانوار»، ج 18، ص 159؛ «زاد المسير»، ج 3، ص 80.