(195) فَاسْتَجابَ لَهُمْ رَبُّهُمْ أَنِّي لا أُضيعُ عَمَلَ عامِلٍ مِنْكُمْ مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثى‌ بَعْضُكُمْ مِنْ بَعْضٍ فَالَّذينَ هاجَرُوا وَ أُخْرِجُوا مِنْ دِيارِهِمْ وَ أُوذُوا في‌سَبيلي‌ وَ قاتَلُوا وَ قُتِلُوا لَأُكَفِّرَنَّ عَنْهُمْ سَيِّئاتِهِمْ وَ لَأُدْخِلَنَّهُمْ جَنَّاتٍ‌تَجْري مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ ثَواباً مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَ اللَّهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الثَّوابِ‌

خداوند درخواست آنها را پذيرفت؛ (و فرمود:) من عمل هيچ عمل كننده‌اى از شما را، زن باشد يا مرد، ضايع نخواهم كرد؛ شما هم‌نوعيد، و از جنس يكديگر! آنها كه درراه خدا هجرت كردند، و از خانه‌هاى خود بيرون رانده شدند، و در راه من آزار ديدند، و جنگ كردند و كشته شدند، به يقين گناهانشان را مى‌بخشم؛ و آنها را در باغ‌هاى‌بهشتى، كه از زير درختانش نهرها جارى است، وارد مى‌كنم. اين پاداشى است از طرف خداوند؛ و بهترين پاداش‌ها نزد پروردگار است.

شأن نزول:

سهم زنان در جهاد و هجرت‌

ات پيشين سخن درباره صاحبان عقل‌وخرد بود، و در اين آيه، نتيجه اعمال آنها را مورد توجه قرار مى‌دهد، شروع آيه با «فاء تفريع» روشن‌ترين دليل اين پيوند است.

با اين حال، شأن نزول‌هائى براى آيه در روايات و كلمات مفسران آمده است كه البته منافاتى با پيوستگى آيه با آيات قبل ندارد.

از جمله نقل شده است: «امّ سلمه» (يكى از همسران رسول خدا) خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله عرض كرد: در قرآن از جهاد، هجرت و فداكارى مردان، فراوان بحث شده، آيا زنان هم در اين قسمت سهمى دارند؟

آيه فوق نازل شد و به اين سؤال پاسخ گفت. [1]

و نيز نقل شده: على عليه السلام هنگامى كه با «فَواطم» (فاطمه بنت اسد و فاطمه دختر پيامبر و فاطمه دختر زبير) از «مكّه» به «مدينه» هجرت كرد، و «امّ ايمن» يكى ديگر از

[1] «مجمع البيان»، ذيل آيه؛ «مستدرك حاكم نيشابورى»، ج 2، ص 300؛ «درّ المنثور»، ج 2، ص 112.