كم كم كار به جاى باريك كشيد، و قبيله دو طرف از جريان آگاه شدند، و دست به اسلحه برده، در برابر يكديگر قرار گرفتند، بيم آن مى‌رفت كه بار ديگر آتش جنگ بين آنها شعله‌ور گردد و زمين از خون آنها رنگين شود!

خبر به پيامبر صلى الله عليه و آله رسيد، حضرت فوراً به محل حادثه آمد، و با بيان و تدبير خاص خود به آن وضع خطرناك پايان داد، و صلح و صفا را در ميان آنها بر قرار نمود. آيات فوق در اينجا نازل گرديد و بصورت يك حكم عمومى همه مسلمانان را با بيان مؤثر و مؤكدى دعوت به اتحاد نمود. [1]

ا 111 لَنْ يَضُرُّوكُمْ إِلَّا أَذىً وَ إِنْ يُقاتِلُوكُمْ يُوَلُّوكُمُ الْأَدْبارَ ثُمَّ لايُنْصَرُونَ ا 112 ضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الذِّلَّةُ أَيْنَ ما ثُقِفُوا إِلَّا بِحَبْلٍ مِنَ اللَّهِ وَ حَبْلٍ مِنَ النَّاسِ وَ باؤُ بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ وَ ضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الْمَسْكَنَةُ ذلِكَ بِأَنَّهُمْ كانُوايَكْفُرُونَ بِآياتِ اللَّهِ وَ يَقْتُلُونَ الْأَنْبِياءَ بِغَيْرِ حَقٍّ ذلِكَ بِما عَصَوْا وَكانُوا يَعْتَدُونَ‌

اهل كتاب هرگز نمى‌توانند به شما زيان برسانند، جز آزارهاى مختصر؛ و اگر با شما پيكار كنند، به شما پشت خواهند كرد (و شكست خواهند خورد)؛ سپس كسى‌آنها را يارى نمى‌كند.

هر كجا يافت شوند، مهر ذلت بر آنان خورده است؛ مگر با ارتباط به خدا، (و تجديد نظر در روش ناپسند خود) و (يا) با ارتباط به مردم (و وابستگى به اين و آن)؛ و به خشم خدا، گرفتار شده‌اند، و مهر بيچارگى بر آنها زده شده؛ چرا كه آنها به آيات‌خدا، كفر مى‌ورزيدند و پيامبران را به ناحق مى‌كشتند. اينها به خاطر آن است كه گناه كردند؛ و (به حقوق دگران) تجاوز مى‌نمودند.

شأن نزول:

از تهديد نترسيد

هنگامى كه بعضى از بزرگان روشن ضمير يهود، همچون «عبداللَّه بن سلام» و

[1] «بحار الانوار»، ج 18، ص 155 و 156؛ «مجمع البيان»، ذيل آيات.