مى‌نگريست، و مهريّه سنگين را دليل بر شخصيت زن و موقعيت ممتاز شوهر مى‌پنداشت.

او به خدمت پيامبر (صلى الله عليه وآله) آمد و عرض كرد: «اگر فاطمه را به همسرى من درآورى يكصد شتر كه بار همه آنها پارچه‌هاى گرانقيمت مصرى باشد به اضافه ده هزار دينار طلا مهريه او مى‌كنم!».

پيامبر (صلى الله عليه وآله) از اين خواستگارى زشت و بى‌معنا چنان خشمگين شد كه مشتى سنگريزه برداشت و به طرف عبدالرحمن پاشيد و گفت: «تو گمان كردى من بنده پول و ثروتم كه با پول و ثروت مى‌خواهى بر من فخر بفروشى!». [1]

آرى، بايد در خواستگارى فاطمه الگوهاى اسلامى مشخص شود، سنّت‌هاى جاهليّت پايمال گردد، و معيارهاى ارزش اسلامى معلوم شود.

مردم مدينه در اين گفتگوها بودند ناگهان اين صدا در همه جا پيچيد كه پيامبر (صلى الله عليه وآله) مى‌خواهد تنها دخترش را به همسرى على بن ابى‌طالب (عليه السلام) درآورد.

على بن ابى‌طالب دستش از مال و ثروت دنيا كوتاه بود و از معيارهاى عصر جاهلى چيزى نداشت، اما وجودش از فرق تا قدم مملو از ايمان و ارزش‌هاى اصيل اسلامى بود.

هنگامى كه تحقيق كردند، معلوم شد رهنمون پيامبر (صلى الله عليه وآله) در اين ازدواج مبارك تاريخى، وحى آسمانى بوده است، زيرا خودش فرمود:

[1]. تذكرة الخواص، صفحه 306.