هم مى‌شود و يا بعكس گاهى از بيماريهاى جسمى سرچشمه مى‌گيرد.

بنابراين بايد همان اصولى را كه در درمان بيماريهاى جسمى رعايت مى‌كنيم در اين قسمت نيز رعايت نماييم.

نكته دوم: در درمان بيماريها، هميشه سه اصل را در نظر مى‌گيريم:

1- تشخيص نوع بيمارى.

2- تشخيص عوامل پيدايش بيمارى.

3- راه درمان بيمارى.

براى تشخيص نوع بيمارى غالباً از علايم و آثار آن استفاده مى‌شود، البته اين موضوع در بيماريهاى جسمى نسبتاً كار آسانى است- مخصوصاً با وسايل و امكانات فعلى- ولى در مسائل اخلاقى موضوع فوق‌العاده پيچيده‌اى است، زيرا بسيار مى‌شود كه انحرافات اخلاقى تظاهرات و علايم مشابهى دارند، يا تظاهراتى كه معلول آميختن چند نوع از بيماريهاى اخلاقى است ديده مى‌شود كه تشخيص آن مشكل مى‌گردد، و لذا عالم اخلاق و طبيب روح براى درمان خود يا ديگران بايد اين علم را با حوصله و دقت بررسى كند.

و براى تشخيص عوامل پيدايش بيمارى بايد معمولًا سابقه زندگى شخص منحرف- مخصوصاً سوابق دوران كودكى كه زيربناى شخصيت انسان را تشكيل مى‌دهد- و همچنين محيط خانوادگى و اجتماعى و شغل و كار و منطقه جغرافيايى او را كاملًا بررسى كرده و عواملى كه باعث بروز اين بيمارى اخلاقى شده است بدست آورد، حتى عامل وراثت را نيز نبايد از نظر دور داشت، زيرا اخلاق بد (مانند بيماريهاى جسمى) گاهى جنبه‌