طبق تعليمات اسلام، خالق و آفريدگار اين جهان نيز از اين جهان جدا نيست، يعنى در عين اينكه با آنها يكى نيست از آنها جدا نيز نمى‌باشد.

وَنَحْنُ اقْرَبُ الَيْهِ مِنْكُمْ وَلكِنْ لا تُبْصِرُونَ‌ [1]

و ما از شما به او نزديكتريم ولى نمى‌بينيد.

وَنَحْنُ اقْرَبُ الَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ [2]

و ما به او از رگ قلبش نزديكتريم‌

«مَعَ كُلِّ شَيْ‌ءٍ لا بِمُقارَنَةٍ وَغَيْرُ كُلِّ شَيْ‌ءٍ لا بِمُزايَلَةٍ» [3]

با همه چيز است، اما نه اينكه قرين آن باشد؛ و مغاير با همه چيز است، امانه اينكه از آن بيگانه و جدا باشد.

روح وحدت در تعاليم اسلام‌

روح وحدت در تعاليم اسلامى تنها از اين نظر كه اصل «توحيد» پايه همه عقايد اسلامى را تشكيل مى‌دهد، نيست، حتى در مسأله دعوت انبياء و پيغمبران و كتب آسمانى همه را از نظر اصول يكى مى‌داند كه تنها در مراحل تكاملى باهم اختلاف دارند.

بلكه اين روح در احكام و قوانين و مقررات علمى اسلامى نيز مشهود است، چه اينكه موضوع احكام و قوانين اسلامى تنها انسان است (انسان بشرط بلوغ و عقل) و هيچ قيد ديگرى ندارد.

[1]. سوره واقعه (56) آيه 85.

[2]. سوره ق (50) آيه 16.

[3]. نهج البلاغه، خطبه 1.