به اين نيّت كه تورات به آن فرمان داده، بجا آورد (نه به استناد عقل و فطرت) چنين كسى را بايد در جامعه يهودى محترم شمرد. اين قوانين هفتگانه عبارتند از:

بت مپرستيد، كفر مگوييد، خون انسانى را مريزيد، از گناهان جنسى بپرهيزيد، دزدى مكنيد، گوشت حيوان زنده را مخوريد، يك دادگاه عدالت برپاى داريد.

قانون نامه اورنَمو:

مجموعه‌اى است از قوانين سومَرى (سومَر منطقه‌اى در جنوب مابين النهرين) مربوط به 2100 سال قبل از ميلاد و از جمله از قانون نامه‌هاى معاصر تورات است كه قوانين موجود در تورات، متأثّر از آن است.

قانون نامه حمورابى:

مهم‌ترين قانون نامه معاصر تورات است كه قوانين موجود در تورات از آن متأثر است اين قانون‌نامه به 1800 سال قبل از ميلاد بر مى‌گردد و مربوط به حمورابى مشهورترين پادشاه بابل است.

قبالا:

به معناى «سنّت» عبارت است از سنّتى كه شخص به شخص و سينه به سينه از موسى عليه السلام انتقال يافته است. «قبالا» يا «سنّت» يك منبع از شش منبع قانونى و رسمى شريعت يهودى است.

قوانين امرى:

قوانينى از تورات كه به صورت فرمان است نظير قوانين ده فرمان: «قتل مكن، زنا مكن و ...»

قوانين موردى:

به قوانينى از تورات گفته مى‌شود كه به شكل «اگر ...» يا «آنگاه ...» تنظيم شده‌اند نظير «هر كه انسانى را بزند و او بميرد هرآينه كشته شود».

قوانين هفتگانه نوح:

م «غريب ميهمان».

كِتوويم:

م نويئيم‌

كِنِست هگدولا:

به معناى «مجمع كبير» نام شوراى كاتبان يهودى است كه «عزرا» آن را بنياد گذاشت تا به شرح و تفسير تورات بپردازند.

گائونيم:

جمع گائون (به معناى نابغه و علّامه) رؤساى آكادمى‌هايى بودند كه در بابل، مراكز معنوى و فرهنگى جامعه يهودى به حساب مى‌آمدند.

گائونها پس از پايان تلمود تا حدود سده يازدهم ميلادى مى‌زيستند و كارشان اين بود كه تلمود را به گونه‌اى تفسير كنند كه قانون نامه مورد پذيرش در همه موضوعات اجتماعى و دينى شود.

گِزِرا:

م تَقانا

گمارا:

بخشى از «تلمود» است كه به تفسير ميشنا مى‌پردازد يعنى «تلمود» متنى دارد به نام «ميشنا» و شرح و تفسيرى بر اين متن دارد به نام «گمارا».

مئير:

م عقيوا

مپّا:

به معناى روميزى نام كتابى است كه در دوره ريشونيم توسّط يكى از عالمان يهودى به نام موسى ايسرلس براى رفع كاستى‌هاى كتاب شالحان عاروخ تدوين شد.

مَسِخِت:

م سِدِر

مَعَسه:

(به معناى عمل يا رويّه) به قواعد حقوقى گفته مى‌شود كه از احكام قضايى صادر شده از جانب محاكم قضايى صلاحيت‌دار، يا روش عالمان هلاخايى صلاحيت‌دار در يك موضوع‌